لپتین هورمونی که در سال 1994 به هنگام ایزوله کردن ژن چاقی کشف شد دورنمای جدیدی از مبحث تنظیم انرژی در بدن را ترسیم نمود. لپتین که بیشتر از بافت چربی ترشح می شود در افراد عادی باعث کاهش اشتها و افزایش متابولیسم می شود. لپتین این نقش را با اثرگذاری بر گیرنده های هیپوتالاموسی انجام می دهد. در افراد چاق این عمل لپتین تخریب می شود به طوری که با وجود مقدار زیاد آن در خون، اثرگذاری آن بر روی گیرنده ها اندک است. در این حالت که موسوم به مقاومت لپتین است اشتهای فرد به درستی و به موقع کاهش نمی یابد و میزان متابولیسم هم با وجود زیاد بودن لپتین خون افزایش نشان نمی دهد.
