عوامل نسخه برداری پیام رسان هایی هستند که فرمان تولید مواد شیمیایی و آنزیم را به هسته سلول حمل می کنند. هنگامی که عوامل نسخه برداری درست عمل کنند می توانند کارهای بزرگی انجام دهند. اما گاهی هم پیام های نادرست را می فرستند و در نتیجه التهاب و تخریب رادیکال های آزاد را افزایش می دهند بنابراین وقتی آلفالیپوئیک اسید از فعالیت NFK-B جلوگیری کند از یورش رادیکال های آزاد و تخریب آن ها نیز جلوگیری خواهد کرد.
نتیجه اینکه آسیب رساندن به سلول (یا گروهی از سلول ها، مثل سلول های سازنده پوست) در چند ثانیه متوقف می شود. از این بابت هیچ آنتی اکسیدان دیگری نمی تواند به اندازه آلفالیپوئیک اسید موثر واقع شود.
همان طور که قبلا ذکر شد از عوامل نسخه برداری دیگر می توان AP-1 را نام برد که هم می تواند به پوست آسیب برساند و هم آسیب ها را درمان کند. (با یورش به کلاژن و یا ترمیم آن بسته به این که چگونه فعال شود). وقتی AP-1 در معرض آفتاب فعال شود می تواند باعث تکثیر رادیکال های آزاد در پوست شود. آفتاب باعث فعال کردن AP-1 می شود و AP-1 آنزیم هضم کننده کلاژن به نام متالوپروتئیناز (Metaloproteinase) را تولید می کند. این آنزیم به کلاژن سالم حمله می کند و باعث ایجاد میکرواسکار و نهایتا چین و چروک می شود.
از سوی دیگر آنتی اکسیدان های قوی نظیر آلفالیپوئیک اسید می توانند عامل نسخه برداری AP-1 را فعال کنند. اما به جای یورش به کلاژن سالم، آلفالیپوئیک اسید AP-1 را تحریک به تولید آنزیم هضم کننده دیگری می کند. این آنزیم فقط کلاژن آسیب دیده را هضم می کند و در نتیجه در از بین بردن و محو چین و چروک و ترمیم زخمگاههای پوست مفید واقع می شود.
نتیجه: اگر آلفالیپوئیک اسید به طور موضعی مصرف شود باعث کاهش چین و چروک پوست و درمان زخمگاهها می شود.
