بی اختیاری ادرار یا از دست دادن کنترل مثانه، یک مشکل رایج و اغلب شرم آور است. برخی اوقات، بی اختیاری ادراری با سرفه یا عطسه اتفاق می افتد و دلیل آن پر بودن مثانه است. بی اختیاری ادراری فقط مربوط به افراد مسن نیست. اگر بی اختیاری ادرار بر فعالیت های روزانه شما تأثیر می گذارد، باید به دکتر مراجعه کنید. برای اکثر مردم، با تغییر ساده سبک زندگی یا با درمان های پزشکی می توان بی اختیاری ادرار را درمان و متوقف کرد. در این مقاله از بخش بیماری های دکتر سلام به بررسی بی اختیاری ادرار می پردازیم.
انواع و علائم بی اختیاری ادرار
بسیاری از مردم به ندرت بی اختیاری ادرار را تجربه می کنند و بعضی دیگر ممکن است بی اختیاری ادرار را بیشتر تجربه کنند.
انواع بی اختیاری ادرار عبارتند از:
بی اختیاری ادرار ناشی از استرس:
نشت ادرار هنگامی که مثانه تحت فشار قرار گیرد، اتفاق می افتد. فشارهایی مانند سرفه، عطسه، خنده، ورزش کردن یا بلند شدن سنگین.
بی اختیاری اجباری :
بدن شما ممکن است به طور ناگهانی به دفع ادرار نیاز داشته باشد. همچنین ممکن است بدن در طول شب نیاز به دفع ادرار داشته باشد. ممکن است که این نوع ادرار کردن ناشی از عفونت یا یک بیماری شدید مانند اختلال نورولوژیک یا دیابت باشد.
بی اختیاری سرریز:
احتمال دارد که تکرر ادرار را تجربه کنید و دلیل آن خالی نشدن کامل مثانه باشد و به همین دلیل به طور مکرر نیاز به دفع ادرار داشته باشید.
بی اختیاری عملکردی:
اختلال فیزیکی یا ذهنی در دفع ادرار موثر است. اگر فرد نتواند خود را برای دفع ادرار آماده کند و اختلالات فیزیکی یا ذهنی مانع از عملکرد مناسب در زمان دفع شود، بی اختیاری ادرار رخ می دهد.
بی اختیاری ترکیبی:
در این نوع بی اختیاری، فرد ممکن است بیش از یک نوع بی اختیاری ادرار را تجربه کند.
علل بی اختیاری ادرار
بی اختیاری ادرار یک بیماری نیست. این یک نشانه است از وجود برخی بیماری ها و یا مشکلات جسمی که ممکن است فرد از آن مطلع نباشد. با مراجعه به پزشک می توان پی برد که دلیل بی اختیاری ادرار شما چیست.
بی اختیاری ادراری موقت
بعضی از نوشیدنی ها، غذاها و داروها ممکن است مثانه شما را تحریک کنند و حجم ادرار شما را افزایش دهد. به عنوان مثال:
- الکل
- کافئین
- نوشیدنی های گازدار
- شیرین کننده های مصنوعی
- شکلات
- فلفل تند
- غذاهایی که دارای ادویه، شکر و اسید هستند، به خصوص میوه ها
- داروهای قلب و فشار خون، آرام بخش ها
- مصرف ویتامین C با دوز بالا
بی اختیاری ادرار نیز ممکن است به علت وضعیت پزشکی که فرد دارد، قابل درمان باشد:
- عفونت مجاری ادراری: برخی عفونت ها می تواند مثانه شما را تحریک کند و باعث شود تا ادرار شدید شود و بعضی اوقات بی اختیاری اتفاق بیافتد.
- یبوست: مقعد در نزدیکی مثانه قرار دارد. عملکرد مقعد می تواند بر مثانه موثر باشد. اگر دفع مدفوع سخت باشد، باعث می شود که اعصاب بیش از حد فعال شوند و بر مثانه و تکرر ادرار و بی اختیاری تاثیر بگذارد.
بی اختیاری ادراری مزمن
بی اختیاری ادرار همچنین می تواند ناشی از مشکلات یا تغییرات فیزیکی باشد. مشکلاتی مانند:
- بارداری: تغییرات هورمونی و افزایش وزن جنین می تواند منجر به بی اختیاری ادرار شود.
- زایمان: در فرایند زایمان ممکن است عضلات واژن ضعیف شوند، به اعصاب مثانه و بافت ها آسیب برسد و منجر به پرولاپس یا افتادگی اندام لگنی شود. با پرولاپس، مثانه، رحم، راست روده یا روده کوچک می تواند از موضع معمولی پایین بیاید و به سمت مهبل رانده شود. چنین اتفاقی می تواند باعث بی اختیاری شود.
- تغییرات سن: پیری عضله مثانه می تواند ظرفیت مثانه را برای ذخیره ادرار، کاهش دهد. همچنین، هنگامی که شما بزرگتر می شوید، انقباضات غیر دائمی مثانه بیشتر می شود.
- یائسگی: پس از یائسگی زنان، تولید استروژن کم می شود. این هورمون به سالم نگه داشتن مثانه و سالم ماندن مجاری ادراری کمک می کند. از بین رفتن این بافت ها می تواند بی اختیاری را تشدید کند.
- هیسترکتومی یا بیرون آوردن رحم: در زنان مثانه و رحم توسط بسیاری از عضلات و رباط ها حمایت می شوند. اگر رحم از بدن خارج شود، ممکن است مشکلاتی برای عضلات کف لگن ایجاد شود که این می تواند منجر به بی اختیاری شود.
- بزرگ شدن پروستات: به ویژه در مردان مسن، بی اختیاری اغلب ناشی از افزایش غده پروستات است.
- سرطان پروستات: در مردان، بی اختیاری استرس یا بی اختیاری اجباری می تواند با سرطان پروستات مرتبط باشد. اما اغلب، بی اختیاری یک اثر جانبی یا نشانه ای از وجود سرطان پروستات است که باید به آن توجه شود و آن را درمان کرد.
- انسداد یا گرفتگی: یک تومور در هر جایی از دستگاه ادراری شما می تواند جریان طبیعی ادرار را متوقف کند، که منجر به بی اختیاری سرریز می شود. سنگ های ادراری، توده های سخت و سنگ در مثانه، گاهی اوقات باعث نشت ادرار می شوند.
- اختلالات عصبی: بیماری مولتیپل اسکلروز، پارکینسون، سکته مغزی، تومور مغزی یا آسیب نخاعی می تواند با سیگنال های عصبی مربوط به کنترل مثانه آسیب برساند و باعث بی اختياری ادرار شود.
- جنسيت: زنان بیشتر احتمال دارد که به بی اختیاری استرس دچار شوند. به دلیل داشتن تفاوت هایی مانند بارداری، زایمان، یائسگی و آناتومی طبیعی زنانه. با این حال، مردان به دلیل مشکلات غده پروستات؛ در معرض خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار هستند.
- سن: همزمان با بزرگ شدن، عضلات مثانه و مجاری ادراری کمی از قدرت خود را از دست می دهند. با افزایش سن، احتمال اینکه مثانه نتواند ادرار را کنترل کند، بیشتر می شود.
فاکتورهای خطر بی اختیاری ادرار
فاکتورها یا عواملی که خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار را افزایش می دهند، عبارتند از:
- اضافه وزن: وزن اضافی باعث افزایش فشار به مثانه و عضلات اطراف آن می شود. افزایش وزن، عضلات را ضعیف می کند و باعث می شود که در زمان سرفه یا عطسه ، ادرار به صورت غیر اختیاری از بدن خارج شود.
- سیگار کشیدن: استفاده از توتون ممکن است خطر بی اختیاری ادرار را افزایش دهد.
- سابقه خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده شما دچار بی اختیاری ادرار شده باشد، به خصوص بی اختیاری اجباری، خطر ابتلا به این بیماری برای شما بیشتر است.
- سایر بیماری ها: بیماری عصبی یا دیابت ممکن است خطر ابتلا به بی اختیاری ادرار را افزایش دهد.
عوارض جانبی بی اختیاری ادرار
عوارض بی اختیاری ادرار مزمن عبارتند از:
- مشکلات پوستی: جوش، عفونت های پوستی و زخم ها می توانند از پوست دائماً مرطوب ایجاد شوند.
- عفونت های دستگاه ادراری: بی اختیاری ادرار خطر ابتلا به عفونت های مکرر دستگاه ادراری را افزایش می دهد.
- تأثیر بر زندگی شخصی: بی اختیاری ادرار می تواند روابط اجتماعی، کاری و شخصی شما را تحت تاثیر قرار دهد.
پیشگیری از بی اختیاری ادرار
بی اختیاری ادرار همیشه قابل پیشگیری نیست. با این حال، برای کمک به اینکه کمتر دچار این بیماری شوید می توان راه های زیر را انجام داد:
- نگه داشتن وزن سالم
- انجام ورزش های مربوط به عضلات کف لگن
- اجتناب از تحریک کننده های مثانه، مانند کافئین، الکل و مواد غذایی اسیدی
- خوردن بیشتر فیبر که می تواند از یبوست جلوگیری کند، زیرا یبوست یکی از دلایل بی اختیاری ادرار است.
- سیگار نکشیدن یا پیدا کردن راهی برای ترک سیگار.
تشخیص بی اختیاری ادرار
مهم است که متوجه شوید کدام نوع از بی اختیاری ادرار را دارید. علائمی که دارید، می تواند به پزشک کمک کند تا نوع بی اختیاری شما را تشخیص دهد. اطلاعاتی که به پزشک می دهید برای درمان شما بسیار کمک کننده است. پزشک شما ممکن است از شما بخواهد سرفه کنید که ببیند چه نوع بی اختیاری دارید و همین طور ممکن است یکی از راه های زیر را به شما توصیه کند:
آزمایش ادرار: از شما خواسته می شود که نمونه ای از ادرار خود را برای بررسی عفونت و یا سایر اختلالات مانند خون در ادرار تحویل دهید.
فعالیت روزانه مثانه: برای چند روز، مقدار آبی که می نوشید و تعداد دفعاتی که دفع ادرار دارید را چک می کنید.
اندازه گیری ادرار باقی مانده در مثانه: از شما خواسته تا در ظرفی ادرار کنید. سپس دکتر شما میزان ادرار باقی مانده در مثانه شما را بررسی می کند. اگر مقدار زیادی ادرار در مثانه شما باقی مانده باشد به این معنی است که ممکن است در مجاری ادراری شما انسدادی وجود داشته باشد یا عضلات مثانه شما مشکلی داشته باشد.
اگر اطلاعات بیشتر مورد نیاز باشد، پزشک شما ممکن است آزمایش های بیشتری انجام دهد، مانند تست تخمدان و سونوگرافی لگن.
درمان بی اختیاری ادرار
درمان بی اختیاری ادرار بستگی به نوع بی اختیاری، شدت و علت اصلی آن دارد. ترکیبی از چند درمان ممکن است برای بهبودی شما مورد نیاز باشد. اگر یک وضعیت خاص باعث بروز علائم شما می شود، دکتر شما ابتدا این علائم را درمان می کند. احتمال دارد که پزشک شما اولین درمان های ممکن را پیشنهاد کند و اگر این درمان ها شکست بخورند، سراغ گزینه های دیگر می رود.
تکنیک های رفتاری برای درمان بی اختیاری ادرار
پزشک شما ممکن است یکی از تکنیک های رفتاری زیر را توصیه کند:
آموزش مثانه: از شما خواسته می شود زمانی که نیاز به دفع ادرار دارید، ادرار را به مدت10 دقیقه نگه دارید و شما در هر 2.5 تا 3.5 ساعت ادرار کنید. هدف از این کار تقویت ماهیچه های مثانه است
دفع کردن ادرار دوبار پشت سر هم: برای جلوگیری از بی اختیاری سرریز، دوبار پشت سر هم ادرار کنید. پس از ادرار اول، چند دقیقه بعد برای دفع مجدد ادرار ، تلاش کنید.
رفتن به توالت به صورت برنامه ریزی شده: سعی کنید هر دو ساعت یا چهار ساعت ادرار کنید و منتظر نمایند که مثانه پر شود و احساس نیاز به دفع ادرار داشته باشید. به صورت برنامه ریزی شده هر 2 ساعت و یا 4 ساعت برای دفع ادرار اقدام کنید.
مدیریت مایعات و رژیم غذایی: برای کنترل مثانه نیاز است که از خوردن برخی نوشیدنی ها مانند الکل و کافئین و مواد غذایی از جمله غذاهای اسیدی جلوگیری کنید. کاهش مصرف مایعات و کاهش وزن یا افزایش فعالیت بدنی نیز می تواند به مشکل بی اختیاری ادراری کمک کند.
درمان بی اختیاری ادرار با تمرین عضله های کف لگن
پزشک شما ممکن است توصیه کند که برخی از تمرین ها را انجام دهید تا عضلات کف لگن را تقویت کنید، چون به کنترل ادرار شما کمک می کند. این تمرین ها برای بی اختیاری استرس مفید است اما ممکن است به بی اختیاری اجباری هم کمک کند. با انجام تمرین های عضلات کف لگن، تصور کنید که سعی دارید جریان ادرار را متوقف کنید. عضلات را به مدت 5 ثانیه برای توقف ادرار، نگه دارید سپس 5 ثانیه استراحت کنید. اگر این تمرین برای شما خیلی دشوار است، مدت زمان برای توقف ادرار را دو ثانیه و سه ثانیه تنظیم کنید و سپس مدت زمان آن را افزایش دهید. در مرحله بعد مدت زمان را 10 ثانیه ای کنید. این تمرین ها را هر روز انجام دهید و روزی سه بار به مدت 10 ثانیه تکرار کنید.
تحریک الکتریکی
در این روش، برای تحریک و تقویت عضلات کف لگن، الکترود به طور موقت به مقعد یا مهبل وارد می شود. تحریک الکتریکی می تواند برای درمان بی اختیاری استرس و بی اختیاری اجباری موثر باشد اما ممکن است چندین ماه طول بکشد.
درمان بی اختیاری ادرار با داروها
داروهایی که معمولاً برای درمان بی اختیاری استفاده می شود، عبارتند از:
آنتی کولینرژیک: این داروها می توانند مثانه بسیار فعال را آرام کنند و ممکن است برای بی اختیاری اجباری مفید باشد. نمونه هایی از این دارو ها عبارتند از: تولترودین (دترول)، دارفناکین، فستو تریدین، سلیفناسین و تروسپیم.
میرابرجرون (میربرتری): برای درمان بی اختیاری اجباری مورد استفاده قرار می گیرد. این دارو عضله مثانه را شل کرده و مقدار ادراری که مثانه شما می تواند نگه دارد را افزایش می دهد. همچنین ممکن است به شما کمک کند ادرار بیشتری را در یک زمان دفع کنید و کمک کند تا مثانه شما به طور کامل تخلیه شود.
مسدود کننده های آلفا: در مردان مبتلا به بی اختیاری سرریز و یا بی اختیاری اجباری از این روش استفاده می شود، این داروها عضلات گردن مثانه و فیبر ها در پروستات را شل می کنند و تخلیه مثانه را آسان تر می کند. برخی از مسدود کننده ها شامل مواردی مانند تامسولوزین، آلفوزوسین (اوروکاتال)، سیلوودوزین، دوکسازوزین و ترازوسین می باشد.
درمان بی اختیاری ادرار با استروژن موضعی: برای خانم ها، استفاده از دوز پایین استروژن موضعی به شکل یک کرم یا حلقه واژینال ممکن است به جوانسازی بافت در مجرای ادرار و واژن کمک کند. استروژن سیستمیک یا مصرف هورمون به صورت یک قرص یا خوراکی، برای بی اختیاری ادرار توصیه نمی شود زیرا ممکن است وضعیت را بدتر کند.
تجهیزات پزشکی مناسب برای درمان بی اختیاری ادرار
دستگاه های طراحی شده برای درمان زنان مبتلا به بی اختیاری عبارتند از:
درج اورترال: دستگاه کوچکی است که در مجرای ادرار قرار داده می شود و قبل از فعالیت های روزانه مانند تنیس بازی کردن، که باعث بی اختیاری ادرار در فرد می شود، قرار داده می شود. این دستگاه مانند پلاگین از نشت ادرار جلوگیری می کند.
پساری: حلقه ی سفتی که در مهبل قرار می گیرد و تمام روز مهبل را می پوشاند. این دستگاه به طور معمول در افرادی که افتادگی دارند و باعث بی اختیاری می شود، مورد استفاده قرار می گیرد. پساری که در نزدیکی واژن قرار می گیرد، برای جلوگیری از نشت ادرار کمک می کند تا مثانه خود را نگه دارید.
درمان های مداخله ای
درمان های غیرمعمول که ممکن است به بی اختیاری کمک کنند عبارتند از:
تزریق مواد فشرده: مواد مصنوعی به داخل بافت اطراف مجرای ادرار تزریق می شود. مواد فشرده کمک می کند که مجرای ادرار بسته شود و نشت ادرار کاهش یابد. این روش عموماً بسیار کمتر از درمان های تهاجمی مانند جراحی برای بی اختیاری استرس، موثر است و معمولا باید مرتباً تکرار شود.
درمان بی اختیاری ادرار با بوتاکس: تزریق بوتاکس به عضله مثانه ممکن است برای افرادی که دارای مثانه سرریز فعال هستند، مفید باشد. بوتاکس به طور کلی فقط برای افرادی تجویز می شودکه سایر داروها برای درمان آن ها موثر نبوده اند.
محرک های عصبی: دستگاه محرک اعصاب در زیر پوست شما قرار می گیرد و ضربان یا تنش های بدون دردی را به اعصاب ناحیه مثانه (اعصاب ساکروم) وارد می کند. تحریک اعصاب ساکروم می تواند بی اختیاری اجباری را کنترل کند اگر سایر درمان ها موثر نبوده اند. این دستگاه ممکن است زیر پوست در باسن شما قرار بگیرد و با استفاده از یک دستگاه خاص وارد واژن می شود.
عمل جراحی بی اختیاری ادرار
اگر درمان های دیگر موثر نباشد، چندین روش جراحی وجود دارد که می تواند مشکلاتی که باعث بی اختياری ادرار می شود را درمان کند، از جمله:
روش زنجیری: از نوارهای بافت بدن یا مواد مصنوعی برای ساخت یک زنجیر متصل به لگن استفاده می شود. این زنجیر کمک می کند که مجرای ادرار بسته شود به ویژه هنگامی که سرفه یا عطسه می کنید. این روش برای درمان بی اختیاری استرس استفاده می شود.
تعلیق گردن مثانه: این روش برای کمک به مجاری ادرار و گردن مثانه طراحی شده است. در این روش، شکم برش داده می شود. جراحی ممکن است طی بیهوشی کلی یا پشتی انجام شود.
جراحی پرولاپس یا افتادگی: در زنان مبتلا به بی اختیاری ترکیبی، ممکن است ترکیبی از جراحی زنجیری و جراحی پرولاپس باشد
اسفنکتر مصنوعی ادراری: در مردان، یک حلقه کوچک در اطراف گردن مثانه کاشته می شود تا اسفنکتر ادرار بسته شود تا زمانی که فرد آماده ادرار باشد. برای ادرار کردن، دیرچه یا شیری که زیر پوست شما قرار دارد را فشار می دهید، که باعث می شود ادرار از مثانه شما خارج شود.
پد های جاذب و کاتتر
اگر درمان های پزشکی به طور کامل نتواند بی اختیاری را از بین ببرد، شما می توانید محصولاتی را امتحان کنید که می تواند به نشت ادرار کمک کند:
پد و لباس های محافظ: اکثر پد ها نسبت به لباس های زیر ضخیم تر نیستند و می توان به راحتی زیر لباس ها پوشید. مردانی که دچار بی اختیاری ادرار هستند می توانند از یک جمع کننده ادرار استفاده کنند. جمع کننده ادرار پد های جذب کننده هستند که آلت تناسلی را می پوشاند و توسط لباس زیر نگه داشته می شود.
کاتتر: اگر بی اختیاری ادرار دارید به دلیل اینکه مثانه شما به درستی خالی نمی شود، پزشک شما ممکن است توصیه کند که یک لوله نرم به نام کاتتر را چندین بار در روز به مثانه متصل کنید تا ادرار شما تخلیه شود. به شما نحوه استفاده از کاتتر و همین طور تمیز کردن آن، آموزش داده می شود.
آزمایشات بالینی بی اختیاری ادرار
آزمایش دادن وسیله ای برای جلوگیری، تشخیص و درمان این بیماری است.
سبک زندگی و درمان خانگی بی اختیاری ادرار
به دلیل مشکلات نشت ادرار، برای جلوگیری از تحریک پوست، نیاز است که مراقبت بیشتری داشته باشید:
- برای تمیز کردن خود از لیف حمام استفاده کنید
- اجازه دهید پوست شما خشک شود
- اجتناب از شستن مکرر، زیرا این می توانند دفاع طبیعی بدن شما در برابر عفونت های مثانه را از بین ببرد.
- درباره پاک کننده های مخصوص برای پاک کردن ادرار، از پزشکتان بپرسید.
طب جایگزین
هیچ درمان دارویی جایگزینی برای درمان بی اختیاری ادرار وجود ندارد که تایید شده باشد. مطالعات اولیه نشان داده است طب سوزنی می تواند مزایای کوتاه مدتی برای درمان بی اختیاری ادرار داشته باشد اما تحقیقات بیشتری لازم است. همچنین، یوگا ممکن است برای بی اختیاری ادرار مفید باشد اما مطالعات بیشتری لازم است.
مقابله و حمایت
اگر شما درباره مشکل عدم کنترل مثانه خود خجالت می کشید، ممکن است سعی کنید مشکل خود را با پوشیدن پد جذب کننده حل کنید و یا حتی از بیرون رفتن اجتناب کنید. اما درمان های موثری برای بی اختیاری ادرار وجود دارد. شما باید با پزشکتان در مورد راه های درمان بیماری خود صحبت کنید. این به شما کمک می کند تا به زندگی عادی خود برگردید و اعتماد به نفس داشته باشید.
آماده شدن برای ملاقات با پزشک
اگر بی اختیاری ادرار دارید، شما احتمالا با دیدن پزشک، مراقبت اولیه خود را شروع خواهید کرد. شما ممکن است به یک متخصص اختلالات دستگاه ادراری (اورولوژی) مراجعه کنید یا اگر شما یک زن هستید، یک متخصص زنان و زایمان در زمینه مشکلات زنان و عملکرد ادراری مراجعه کنید.
ممکن است که مردم از صحبت کردن در مورد بی اختیاری ادرار با پزشک احساس خوبی نداشته باشند. اما اگر بی اختیاری ادرار، مکرر باشد یا بر کیفیت زندگی شما تأثیر بگذارد، مهم است که به دنبال مشاوره پزشکی باشید زیرا بی اختیاری ادرار ممکن است باعث به وجود آمدن موارد زیر شود:
- در صورت عدم توجه به بی اختیاری ادرار، احتمال دارد مشکلات دیگری برای شما ایجاد شود.
- احتمال دارد که شما فعالیت های خود را کاهش دهید و تعاملات اجتماعی را محدود کنید.
- رفت و آمد های زیاد به توالت برای افراد مسن خطرناک است و ممکن است برای آن ها مشکلی پیش بیاید.
آنچه که شما می توانید انجام دهید
مطالب ارائه شده در زیر به شما در اولین قرار ملاقات کمک می کند:
- قبل از قرار ملاقات، از هر گونه محدودیت خود مطلع شوید. محدودیت هایی مانند رژیم غذایی.
- علائم خود را بنویسید، علائمی مانند چگونگی ادرار کردن، فعالیت شبانه مثانه و نوع بی اختیاری.
- فهرستی از تمام داروهایی که مصرف می کنید را تهیه کنید. مانند ویتامین ها و مکمل ها و همین طور دوز مصرفی و چگونگی مصرف دارو ها را بنویسید.
- اطلاعات کلیدی پزشکی، شرایط دیگری که ممکن است داشته باشید، بنویسید.
- از دوست خود بخواهید که هنگام ملاقات با پزشک، همراه شما باشد تا به شما کمک کند در یادآوری آنچه که دکتر به شما می گوید.
- یک نوت بوک یا دستگاه الکترونیکی با خودتان ببرید تا از آن برای یادآوری اطلاعات مهم در زمان ملاقات، استفاده کنید.
- سوالات خود را برای پرسیدن از پزشک، بنویسید.
برخی از سوالات اساسی در مورد بی اختیاری ادرار که باید از پزشک پرسیده شود، عبارتند از:
- بیشترین علت علائم من چیست؟
- چه نوع آزمایش هایی نیاز دارم؟ آیا این آزمایش ها نیاز به آماده سازی خاصی دارند؟
- آیا بی اختیاری ادرار من موقتی است؟
- چه درمان هایی وجود دارد؟
- آیا باید عوارض جانبی درمان را پیش بینی کنم؟
- آیا جایگزین هایی برای داروهایی که برای من تجویز می کنید، وجود دارد؟
- من سایر شرایط سلامتی را دارم، چگونه می توانم سلامتی خودم را با وجود بی اختیاری ادرار کنترل کنم؟
هر نوع سوال دیگری دارید، بپرسید و دریغ نکنید.
