سندرم کاپگراس یا دغل باز علل ، درمان و مراقبت از فرد

سندرم کاپگراس چیست؟

سندرم کاپگراس یک وضعیت روانی است. این بیماری را به عنوان سندرم “دغل باز” یا “توهم کاپگراس” نیز می شناسند. افرادی که این سندروم را تجربه می کنند، اعتقادی غیر منطقی دارند که کسی را که آنها می شناسند توسط یک دغل باز یا وانمود کننده جایگزین شده است. به عنوان مثال آنها ممکن است همسر خود را به عنوان متقلب و بدل همسر واقعی خود بدانند. این مسئله می تواند برای هر دو شخص متوهم و شخصی که متهم به متقلب بودن شده است، ناراحت کننده و آزاردهنده باشد.

در برخی موارد، شخصی که این توهم را تجربه می کند، ممکن است یک حیوان، شی یا حتی یک خانه را به عنوان بدل (متقلب) بشناسد. سندرم کاپگراس می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد؛ اما در زنان بیشتر از مردان دیده می شود. در موارد نادر بر روی کودکان نیز تاثیر می گذارد.

علل سندرم دغل باز یا کاپگراس

سندروم کاپگراس اغلب اوقات با بیماری آلزایمر و زوال عقل (دیوانگی) مرتبط است، هر دوی اینها حافظه را تحت تاثیر خود قرار می دهند و می توانند احساس شما را نسبت به واقعیت تغییر دهند . اسکیزوفرنی یا روان گسیختگی، بخصوص اسکیزوفرنی پارانوئید، می تواند موجب بروز سندرم کاپگراس شود. اسکیزوفرنی نیز احساس واقعی را تحت تاثیر قرار داده و ممکن است باعث توهم شود. در موارد نادر آسیب مغزی می تواند موجب بروز سندرم دغل باز شود. شایع ترین زمان آن وقتی است که آسیب در پشت نیمکره راست مغز اتفاق می افتد؛ جایی که مغز ما تشخیص چهره افراد را انجام می دهد.

همچنین افراد مبتلا به صرع ممکن است در موارد نادر، سندرم کاپگراس را تجربه کنند. نظریه های متعددی درباره علت سندرم وجود دارد؛ برخی محققان معتقدند که سندرم دغل باز ناشی از یک مشکل در مغز مانند نحیف شدن مغز، آسیب یا اختلال عملکرد مغزی است. برخی دیگر معتقدند ترکیبی از تغییرات جسمانی و شناختی است که احساس بی ارتباطی به مسائل را می کند. دیگر افراد بر این باورند که مشکلی در پردازش اطلاعات وجود دارد یا یک خطا در ادراک است که با خاطرات آسیب دیده یا گمشده در یک زمان اتفاق افتاده اند. 

درمان سندرم کاپگراس

در حال حاضر هیچ نسخه درمانی برای افرادی که مبتلا به سندروم کاپگراس ( Capgras syndrome ) هستند، وجود ندارد زیرا نیازمند تحقیقات بیشتری در این زمینه هستیم اما گزینه های درمانی وجود دارد که به کاهش علائم این سندرم کمک خواهد کرد. هدف از درمان این است که به علت اصلی برسد؛ به عنوان مثال اگر فردی دچار اسکیزوفرنی باشد، با مداوای اسکیزوفرنی به درمان سندرم کاپگراس نیز بهبود خواهد بخشید. با این حال، اگر سندرم کاپگراس در طول درمان آلزایمر رخ دهد، گزینه های درمان محدود خواهند شد.

موثرترین درمان، ایجاد یک محیط مثبت و خوشایند است که فرد مبتلا به سندرم دغل باز، احساس امنیت کند. برخی از اعتبار درمانی استفاده می کنند؛ در اعتبار درمانی توهمات به جای رد شدن، پذیرفته می شوند. این مسئله می تواند اضطراب و وحشت را در فردی که این توهم را تجربه می کند، کاهش دهد و به درمان او کمک کند.

تکنیک های جهت یابی واقعیت ممکن است در برخی شرایط مفید باشند. این بدین معنی است که مراقبت کننده، به طور مرتب زمان و مکان فعلی، رویدادهای مهم زندگی و هرگونه تغییر قابل توجهی را به فرد یادآوری کند. علت اصلی سندرم کاپگراس با بیشترین حد ممکن درمان خواهد شد، این درمان ها می تواند شامل:

داروهایی همانند مهارکننده های کولین استراز؛ که باعث تقویت پیام رسان های عصبی حافظه و قضاوت می شوند. برای بیماری های زوال عقل (دیوانگی) و بیماری آلزایمر

داروهای ضد روان پریشی و درمان؛ برای افراد مبتلا به اسکیزوفرنی

جراحی؛ در صورت امکان برای آسیب های مغز و سر

مراقبت از فرد مبتلا به سندرم کاپگراس

مراقبت از کسی که مبتلا به سندرم دغل باز (Capgras) می شود می تواند از نظر احساسی، سخت باشد بخصوص اگر شما به عنوان بدل یا متقلب از نظر آن فرد انتخاب شده باشید. برای کمک به کسی که مبتلا به سندرم کاپگراس است، در اینجا چند راهکار برای آزمایش وجود دارد:

– با آنها بحث نکنید یا سعی نکنید آنها را اصلاح کنید.

– هر کاری می توانید انجام دهید تا احساس امنیت کنند. اگر مطمئن نیستید که چه کاری انجام دهید، از آنها بپرسید به چه چیزی نیاز دارند.

– از احساسات آنها حمایت و تصدیق کنید.

– اگر امکان دارد، شخص “دغل باز” اتاق را ترک کند. اگر شما هستید و شما وظیفه مراقبت از او را برعهده دارید، اینکار را به شخص دیگری بسپارید.

– وارد حوزه واقعیات آنها از طریقی که امکان دارد، بشوید. این می تواند به شما کمک کند تا درک کنید چقدر این مسئله برای آنها سخت است.