فاجعه منا و کودکانی که والدین خود را از دست دادن

121151110

همیشه در این دنیا مشکلات زیادی وجود دارد که بروی آدم ها تاثیر میگذارد یکی از این مشکلات این است که فرزندان و کودکان عزیزان خود را از دست می دهند همچنین مطلبی ما امروزه برای شما در نظر گرفته ایم که موضوع آن فاجعه منا و کودکانی که والدین خود را از دست دادن می باشد که این موضوع بسیار دردناک می باشد.فاجعه منا قلب همه ایرانیان را به درد آورده است و باعث غم و اندوه همه مسلمانان جهان شده است. با این حال، این مصیبت برای اعضای خانواده و فامیل درجه یک و حتی درجه دو این عزیزان از دست رفته، سنگین تر و ناراحت کننده تر است به خصوص اگر فرزندان این عزیزان از دست رفته در سن حساس نوجوانی باشند. دکتر “سید محسن اصغری نکاح”؛ استادیار دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی دانشگاه فردوسی، توصیه هایی روان شناسی برای آن ها مطرح می کند که امیدواریم به آن ها کمک کند بیشترین سازگاری را در شرایط فعلی از خودشان نشان دهند.

قبول داریم که با اندوهی بزرگ مواجه شدید

علاقه و دلبستگی غیر قابل توصیف شما به والدین تان به عنوان یک نوجوان به طور کامل قابل درک است. علاوه بر این و با توجه به این که شما برای بازگشت والدین تان از این سفر معنوی، لحظه شماری می کردید و حتی آرزوهایی در سرتان داشتید، وقتی با خبر جان دادن آن ها در شرایط بسیار بد مواجه شدید، سنگینی غم و اندوه این خبر برای تان چندین برابر شده است. این حق را به شما می دهم که با سوزی دردناک و اندوهی بزرگ دست و پنجه نرم کنید و کنار آمدن با این قضیه جز با توکل بر خدا و کنترل افکار میسر نیست.

جهان بینی تان را تغییر دهید

اگر می خواهید پذیرش از دست دادن والدین تان قابل تحمل تر باشد، به این فکر کنید که در این دنیا هیچ چیزی دائمی نیست و به این هدف، دست نمی یابید مگر با تغییر جهان بینی تان. ما در دنیا خیلی چیزها را از دست می دهیم که یکی از آن ها که اتفاقا دردناک ترین آن ها هم هست، از دست دادن عزیزان مان است. همچنین در این زمینه می توانید روی این موضوع که والدینتان در حال انجام مناسک حج از دنیا رفته اند در حالی که ممکن بود در شرایط دیگری جان شان را از دست می دادند و عاقبت به خیری شان به این قطعی بودن حال حاضر نبود، احساس تان را منعطف تر کنید.

بپذیرید که توفیق الهی نصیب والدین تان شده است

باید بپذیرید که پدر یا مادرتان یک توفیق الهی نصیب شان شده است و با لباس احرام، جان خودشان را از دست داده اند. فراموش نکنید همه ما روزی از این دنیا خواهیم رفت و همه ما آرزو داریم در معنوی ترین حالت، اجل به سراغ مان بیاید و پدر و مادر شما به آرزوی شان رسیده اند. یادآوری همین مسئله باعث آرامش روح و روان شما خواهد شد چراکه والدین شما با توبه ای پذیرفته شده و نیت هایی پاک در راه خدا به دیدار حق شتافتند.

راهکارهایی که احساسات تان را ترمیم می کند

یک نکته دیگر هم درباره شما قابل تامل است، این که هم طبق روایات دینی و هم از نظر روان شناسی یکی از عوامل موفقیت، پشت سر گذاشتن شرایط سخت است. بنابراین در این زمینه باید به قضا و قدر الهی راضی باشید. راضی بودن به قضا و قدر الهی به این معنا نیست که برای این اتفاق اندوهناک گریه نکنید، غصه نخورید یا به فکر آن ها نباشید بلکه به این معناست که نباید به خودتان آسیب بزنید، مسئولیت هایی را نپذیرید یا ارتباط تان را با دنیا و گاهی متاسفانه با خالق یکتا قطع کنید. توجه کنید که عزیز از دست رفته تان صدای شما را می شنود و حتی شما را می بیند؛ بنابراین گاهی با آن ها درد دل کنید، برای شان نامه بنویسید، با فرد قابل اعتمادی درباره آن ها و خاطرات تان صحبت کنید و به سر مزارشان بروید تا از لحاظ روانی به احساسات مثبت تری دست بیابید. در ضمن، ممکن است بین ۴ تا ۹ ماه این سوگواری ها به خصوص در سن نوجوانی طول بکشد که تقریبا طبیعی است؛ البته اگر بیش از ۹ ماه، این سوگواری ها به شکل غیر طبیعی ادامه داشت باید به یک مشاور متخصص برای رفع مشکل مراجعه کرد.

گریه کردن باعث تخلیه روانی می شود

یک بار دیگر لازم می دانم به این نکته مهم اشاره کنم که متاسفانه بعضی ها به چنین نوجوانی مدام تذکر می دهند که گریه نکند و ناراحت نباشد چون آن ها بزرگ شده اند یا اصطلاحی که برای پسرها به کار می برند که مرد شده اند در صورتی که این تذکر، کاملا نادرست است. گریه کردن در چنین شرایطی کاملا طبیعی است و باعث تخلیه روانی غصه می شود.

به دنبال نقش های جدید در خانواده تان باشید

بعد از پذیرش از دست دادن والدین، باید به مسئولیت های جدیدتان در خانواده فکر کنید و به دنبال این باشید نقش های مهم تری را در خانواده خود بر عهده بگیرید؛ بنابراین باید با مشورت خواهر و برادرهای بزرگ تر یا فامیل نزدیک، چنین نقش هایی را بر عهده بگیرید.

سخنی با اطرافیان چنین نوجوانان

برادر، خواهر یا بقیه بستگان درجه یک نوجوانی که یکی یا هر دو والدینش را از دست داده است نباید بیش از حد او را در یک دوره بسیار کوتاه زمانی مورد توجه و محبت قرار دهند و برای مثال بعد از ۲ ماه، او را فراموش کنند. چنین رفتارهایی تاثیر بسیار بدی روی روحیه نوجوان خواهد داشت؛ بنابراین اگر واقعا اطرافیان، تصمیم کمک به چنین نوجوان هایی دارند باید خودشان را برای یک همراهی ۱۰ ساله آماده کنند نه یک روزه یا چند ماهه. همچنین با چنین نوجوان هایی همراهی کنند؛ اما آن ها را به خودشان وابسته نکنند؛ برای مثال در مواقعی که درخواست کمک می کنند، حتما کمک شان کنند و با آن ها همراهی کنند؛ اما مدام در کارهایشان دخالت نکنند مگر در شرایط ضروری. همچنین شرایط را برای استقلال بیشتر او فراهم کنند، اما به خصوص در قدم های اول مراقب رفتارهای او باشند؛ البته نه به گونه ای که مشکل ایجاد کنند.

منبع: سیمرغ

myportal

۲۸ بهمن ۱۳۹۴

مطالب پیشنهادی