زباله های بازیافتی تبدیل شده به اسباب بازی

بهتر است بدانید اکثر اسباب بازی های موجود در بازار ساخت کشور چین هستند و از بازیافت زباله های پلاستیکی آن ها تهیه شده اند!

کشور چین یک سوم زباله‌های پلاستیکی آلوده دنیا را تولید می‌کند. به عبارت دیگر، از هشت میلیون تن زباله پلاستیکی که در دنیا تولید می‌شود، سه و نیم میلیون تن متعلق به چین است. از این رو، می‌توان فهمید که صنعت بازیافت زباله در چین باید صنعت بسیار پررونقی باشد. در بسیاری از مناطق روستایی چین می‌توان شاهد کوهی از زباله‌های پلاستیکی، از جمله، بطری، بشکه، کیسه، مسواک و حتی سرنگ‌های مصرف شده بود و دید که کارگران مشغول بازیافت این زباله‌ها هستند.این زباله‌ها را جدا می‌کنند، خرد می‌کنند و ذوب می‌کنند تا دوباره مورد استفاده قرار گیرند. شغل بسیاری از خانواده‌ها در مناطق روستایی چین همین است؛ بازیافت زباله و کمک به استفاده مجدد این زباله‌ها در صنایع مختلف و از جمله اسباب بازی و لوازم ورزشی و هزاران جای دیگر.

– مامان، مامان اینارو باد کن!
– برو بده بابات من نمی‌تونم!
بادکنک‌ها را از دست کودک هشت ساله‌ام می‌گیرم و شروع می‌کنم به باد کردن.
بوی پلاستیک و رنگ در حلقم می‌پیچد…
– بسه بابا؟
-یه کم دیگه، بابایی!
سر بادکنک را گره می‌زنم و آن را به دست فرزندم می‌دهم. بوی بادکنک من را به یاد گفت‌و‌گویی می‌اندازد که به تازگی با یک
اسباب بازی فروش داشتم.
– اصلاً بوی اسباب بازی‌ها نسبت به زمانی که ما بچه بودیم، فرق کرده!
– می‌دونم، همه‌اش از این پلاستیک‌های بازیافتیه. روشو رنگ می‌زنن، معلوم نمی‌شه پی وی سیه و خطر داره.
– چرا وارد می‌کنن؟ یعنی توی بازار اسباب بازی‌ای نیست که سالم باشه؟
– خدا شاهده، اگر من توی بازار می‌تونستم غیر از این اسباب بازی‌ها که همه از چین وارد می‌شه، چیز دیگه‌ای پیدا کنم، حتماً اونو برای فروش می‌آوردم! تمام بازار پره از این اسباب بازی‌های چینی! همه‌اش هم پلاستیک بازیافتیه! اینو ببین! بو بکش! حالت به هم می‌خوره!
توپ سبز رنگ تنیسی را به دستم می‌دهد. یاد بوی مرگباری می‌افتم که هنگام بازگشت از سفر، نرسیده به تهران و نزدیکی افسریه آدم را یاد هوای آلوده تهران می‌اندازد. بوی لاستیک سوخته. انگار همه را جمع کرده‌اند در توپی که در دست دارم!
غم همه‌ وجودم را می‌گیرد.
یک زمانی خوشحال بودم، می‌دیدم می‌توانم با بهایی بسیار نازل‌تر از گذشته اسباب بازی‌هایی را برای فرزندم بخرم که شاید زمان ما برایمان یک آرزو بود. اما حالا فهمیده‌ام این کاهش قیمت به چه بهایی است.
روزنامه چینی «ساوث چاینا مورنینگ پست» (www. scmp. com) می‌نویسد: کشور چین یک سوم زباله‌های پلاستیکی آلوده دنیا را تولید می‌کند. به عبارت دیگر، از هشت میلیون تن زباله پلاستیکی که در دنیا تولید می‌شود، سه و نیم میلیون تن متعلق به چین است.
از این رو، می‌توان فهمید که صنعت بازیافت زباله در چین باید صنعت بسیار پررونقی باشد. در بسیاری از مناطق روستایی چین می‌توان شاهد کوهی از زباله‌های پلاستیکی، از جمله، بطری، بشکه، کیسه، مسواک و حتی سرنگ‌های مصرف شده بود و دید که کارگران مشغول بازیافت این زباله‌ها هستند.
این زباله‌ها را جدا می‌کنند، خرد می‌کنند و ذوب می‌کنند تا دوباره مورد استفاده قرار گیرند. شغل بسیاری از خانواده‌ها در مناطق روستایی چین همین است؛ بازیافت زباله و کمک به استفاده مجدد این زباله‌ها در صنایع مختلف و از جمله اسباب بازی و لوازم ورزشی و هزاران جای دیگر. البته صادرات زباله به صورت اسباب بازی‌های ارزانقیمت تنها مختص چین نیست. اروپایی‌ها و امریکایی‌ها هم بویژه زباله‌های الکترونیک خود را به کشورهای بسیار فقیر آفریقایی می‌فرستند، البته در قالب کمک‌های انسان دوستانه، و آن جا این زباله‌ها به شیوه‌ای که بسیار به محیط زیست و آدم‌ها آسیب می‌زند بازیافت می‌شوند تا فلزات گرانقیمت به کار رفته در آنها سوا شوند و باز به دست صاحبان صنایع الکترونیکی در غرب برسند و روز از نو و روزی از نو.
آنچه در نهایت می‌ماند آلودگی و مرگ برای آفریقایی‌هاست و البته سود بیشتر برای صاحبان صنایع در خارج از مرزهای قاره سیاه.
اما بازیافت زباله‌های پلاستیکی و استفاده از آن در صنعت، آن قدر در چین سودآور است که چین خود از وارد‌کنندگان زباله‌های پلاستیکی از کشورهای دیگر، از جمله امریکاست، تا جایی که حتی زباله‌های پلاستیکی در مواردی به صورت قاچاق وارد چین می‌شود.
چین می‌تواند با تولید و صادرات بسیاری از کالاهای پلاستیکی و از جمله اسباب بازی به کشورهایی که بازار کالاهای چینی در آنها گرم است، سود زیادی را از آن خود کند.
خشمگین از یادآوری همه اینها، از مغازه بیرون می‌آیم. به عروسک بلند قد و زیبایی نگاه می‌کنم که در دست دارم.
بدنش را فشار می‌دهم. ترس برم می‌دارد. آن را برای جشن تولد دختر پنج ساله دوستم خریده‌ام. یک آن تنم می‌لرزد. یاد صورت زیبا و لاغرش می‌افتم.
راستی چرا باید پای چشم‌هایش گود افتاده باشد؟
یاد خبری می‌افتم که چند سال پیش خواندم. خبر درباره کالسکه‌های بچه‌ای بود که امریکا از چین وارد کرده، ولی همه را پس فرستاده بود. تنها قسمتی از بدنه آن کالسکه‌ها پی وی سی بود.
پی وی سی ضد حیات و سرطان زاست.
عروسک را در دستانم مچاله می‌کنم و در سطل زباله می‌اندازم.
نمکی آن را برمی دارد و به میان خرده پاره‌های پلاستیکی کیسه‌اش می‌اندازد.

، روزنامه ایران