به کمک این آزمایش خون می توانید از میزان تمایل افراد به خودکشی کردن اطلاع یابید!
آزمایشی برای تشخیص این تغییرات می‌تواند زندگی افرادی را نجات دهد و روان‌پزشکی را متحول کند.
آیا شما میتوانید کسی را که احتمالا سعی در پایان زندگی خود دارد، بشناسید؟ اکنون یک آزمایش خون می‌تواند به پزشکان کمک کند تا آنهایی را که بیشتر در معرض خطر هستند، شناسایی کنند. این ایده نشان از تحولی در دستیابی به بهداشت روانی می‌دهد و انتقاداتی نیز از سوی برخی روان‌پزشکان در پی داشته است.
سالانه حدود یک‌میلیون نفر در سراسر جهان خودکشی می‌کنند. تلاش‌های پیشگیرانه انجام شده فقط کمی از افزایش آمار خودکشی در اکثر کشورها کاسته است. زیرا فهمیدن این‌که کسی قصد انجام آن را دارد، بسیار سخت است.
مواد شیمیایی موجود در خون ممکن است سرنخ موردنیاز را فراهم کنند. الکساندر نیکولسکو از دانشگاه ایندیانا و همکارانش پرسش‌نامه و آزمایش خونی را طراحی کرده‌اند. این دو همراه هم از بین 108 مردی که تحت روان‌درمانی بودند، با 92درصد دقت پیش‌بینی کردند چه کسانی طی سال آینده خیال خودکشی خواهند داشت. شواهد اولیه حاکی است که این آزمایش برای زنان هم موفقیت‌آمیز است.
آزمایشی با این سطح دقت، اگر در بین عموم مردم استفاده شود، پاسخ‌های مثبت و منفی کاذب زیادی خواهد داد. چراکه فقط 16 نفر از هر 100000 نفر به زندگی خود پایان می‌دهند. اما می‌تواند برای افرادی که تحت مراقبت‌های روان‌درمانی هستند، مفید باشد. به‌خصوص معتادان، زندانی‌ها یا کسانی که سابقه خانوادگی خودکشی دارند، همه در معرض خطر خودکشی دانسته می‌شوند.
کسانی که درباره گرفتن جان خود مصمم هستند، اکثرا کمتر علاقه دارند آن را برملا کنند و کمک بگیرند. آزمایشی که بتواند تمایلات خودکشی را بدون اتکا به خوداظهاری شناسایی کند، به پزشکان کمک خواهد کرد تا اقدامات پیشگیرانه مانند قرار دادن فرد در دیده‌بانی خودکشی را آغاز کنند. این اقدام معمولا شامل جلوگیری از ترک بیمارستان، از دسترس خارج کردن اشیاء خطرناک و نظارت دائمی بر رفتار است. بررسی‌ها نشان می‌دهد که این اقدامات می‌تواند سبب شود اقدام کنندگان به خودکشی از سعی دوباره منصرف شوند. بنابراین شاید این تست مشخص کند که چه کسی پیش از آن‌که حتی تلاش کند، جان خود را بگیرد، می‌تواند از دریافت چنین مداخلاتی بهره‌مند شود.
برای طراحی این آزمایش، در طی سالیان، گروه نیکولسکو از 217 مرد که تحت معالجات مختلف روان‌درمانی بودند، نمونه خون گرفتند. این تیم تغییرات بیان ژنتیکی در 37 تن از آنها که اقدام به خودکشی داشته‌اند را با نمونه‌های پس از مرگ 26 مرد که خود را کشته‌اند، مقایسه کردند. آنها 11 تغییر ژنی را شناسایی کردند که می‌توانند نشانگرهای زیستی باشند برای تشخیص کسانی که احتمال انجام خودکشی دارند. سپس، این زیست‌نشانگرها را در آزمایش 265 مرد که بیماری روحی داشتند، بررسی کردند.
این گروه اطلاعات این آزمایش خون را با اپلیکیشنی که در آن سوالاتی برای شناسایی قصد خودکشی طراحی شده‌اند، تطبیق دادند. از بین 108 نفر مردی که تحت روان‌درمانی بودند، با دقت 92درصد پیش‌بینی کردند که چه کسانی در سال بعد، تفکرات خودکشی خواهند داشت و با 71درصد دقت کدام‌یک از میان 157 نفر پس از ارتکاب خودکشی بستری می‌شوند.
ارتباط بین نشانگرهای زیستی با سلامت روانی، موضوعی بحث‌برانگیز است. از سال2010، موسسه ملی بهداشت روانی آمریکا، به‌طور فزاینده‌ای بودجه پژوهش‌هایی مشابه این آزمایش را تامین کرده است.
درحالی‌که مرگ‌ومیر مرتبط با شرایط جسمی مثل بیماری قلبی رو به کاهش است، نرخ خودکشی در همه رده‌های سنی در آمریکا افزایشی بی‌سابقه دارد. در بریتانیا، آمارها از سال 2007 پیوسته رشد داشته است و در سایر کشورها هم همین روند دیده می‌شود.
آزمایش نیکولسکو در بیمارستان‌هایی که آن را به کار بسته‌اند، موفق ارزیابی شده است. آنجا افراد درخطر خودکشی بیشتری، نسبت به جمعیت عمومی هستند.
او و گروهش پی بردند که این آزمایش به‌خصوص برای بیماران اختلال دوقطبی پیش‌گویانه است. با دقت 98درصد پیش‌بینی می‌کند، کدام‌یک افکار خودکشی دارند و با 94درصد دقت می‌گوید، چه کسانی به اقدامی آن‌قدر جدی دست خواهند زد که بستری شوند.
