محققان به این نتیجه رسیده اند که اگر افراد در دوره جوانی به هدفشان نرسند و تا قبل از 30سالگی به آرمان هایی که برای خود در نظر داشته اند دست نیابند در میانسالی دچار افسردگی و عدم احساس رفاه می شوند
تحقیقات جدید نشان می‌دهد مردانی که موفق به رسیدن به اهداف شغلی خود تا اوایل سن 27 سالگی نشده‌اند، ممکن است درمیانسالی احساس کاهش رفاه و شادی را تجربه کنند.
یک پژوهش دانشگاه ادینبورگ نشان داده است مردانی که بین سنین 15 و 27 تعداد بیشتری شغل داشته‌اند (که این نشانگر شاخص‌های دیگری از بی‌ثباتی زندگی حرفه‌ای است) کمتر احتمال دارد که در میانسالی احساس خرسندی کنند.
کارولین برت، دانشیار پژوهشی دانشگاه ادینبورگ و محقق ارشد این تحقیق، 174 نفر از اعضای پیشگام در پژوهش موردی شش روزه را برای جمع آوری داده‌های لازم مورد بررسی قرار داد.
پژوهش موردی شش روزه، در سال 1936 به عنوان یک پروژه اجتماعی مقرر شد و ساختار خود را بر مبنای سریالهای Up از مایکل آپتد قرار داد. هر دهه، سلامت شرکت‌کنندگان و رفاه و رضایت عمومی آنها مورد بررسی قرار می‌گرفت و برت از این معدن داده‌های اجتماعی اولیه به منظور تسهیل آرمان‌های حرفه‌ای اولیه و متعاقبا رفاه در سنین بالا استفاده کرد.
وی به این نتیجه رسید که شرکت‌کنندگان مرد این پژوهش که به اهداف شغلی خود که در 18 سالگی در نظر داشتند، دست یافته بودند، در میانسالی دریافتند زندگی معانی بیشتری دارد.
به گفته برت، به نظر می‌رسد موقعیت‌های شغلی ناپایدار در مردان یا نرسیدن آنها به اهدافشان، رابطه منفی با نگرش آنها به زندگی و درجه احساس رضایتمندی از زندگی درسنین بالا دارد.
زنان نیز به طور مشابه توانستند به اهمیت دستاوردهای زندگی دست یابند، اما با چیزهایی که برای مردان حائز اهمیت بود، تفاوت داشت. در حالی که یک شغل با ثبات و مشخص در صدر فهرست عواملی قرار داشتکه برای مردان منجر به شادی می‌شد، شرکت‌کنندگان زن از اینکه به سطح بالایی از آموزش و یا تجربه سطوح بالای تحرکات اجتماعی برسند، بیشتر راضی و خرسند بودند.
با این وجود برت اذعان کرد که نمونه‌های 70 ساله وی که در بریتانیا بزرگ شده بودند، بسیار متفاوت از کسانی بودند که امروزه در انگلستان هستند.
برت گفت: من فکر می‌کنم که در حال حاضر، به این دلیل که فرصت‌ها نسبت به سال 1936 برابرند، شکاف روشن و واضحی بین دوجنس وجود ندارد نتایج ما بسیار ضمنی به فرصت‌های شغلی در بازار پس از جنگ و زمانی که زنان کمتر به دانشگاه می‌رفتند، می‌پردازد.
با وجود ادعای برت که عوامل شادی ، به صورت مرتب هر ده سال یکبار ممکن است تغییر کند ،واقعیت این است که امروزه هنوز هم بین آرمان‌های دو جنس اختلاف مشاهده می‌شود. با توجه به از ارزش نهادن مردان امروزی به حقوق و دستمزد برای رضایتمندی تا گسترش شکاف جنسیتی در دانشگاهها، می‌توان مشاهده کرد شاخص‌های واضحی که به خوشبختی منتهی می‌شوند، هنوز هم برای هر یک از دو جنس بسیار متفاوت است.
