التهاب غضروف ممکن است در هر نقطه از بدن رخ دهد هر چندرایج ترین آن در دنده های غضروفی ؛ در انتهای استخوانها، و در گوش خارجی و در اثر ضربه و یا پس از آسیب سوختگی بوجود می آید. عفونت باکتریایی ممکن است با التهاب همراه باشد.یک اختلال خود ایمنی است که در آن التهاب در قسمتهای مختلف غضروف در سراسر بدن تاثیر می گذارد
گاهی اوقات، غضروفهای مفصلی، می توانند گیج کننده باشند، زیرا در بدن، سه نوع غضروف وجود درد: غضروف های مفصلی یا غضروفی (سطوح مفصل را می پوشانند)، غضروف های فیبری – غضروفی (منیسک زانو، دیسک ستون فقرات)، و غضروف های الاستیکی یا ارتجاعی (گوش خارجی). این غضروف های متفاوت، از طریق تفاوت درخاصیت انعطاف پذیری (الاستیکی)، قدرت و ساختارشان، قابل تشخیص هستند.
در بعضی از مفصل ها مثل مفصل زانو، هم غضروف های فیبری وجود دارد و هم غضروف های مفصلی که پهلو به پهلو قرار گرفته اند و از لحاظ ساختار و کارایی، کاملا با هم متفاوتند. زمانی که منیسک، آسیب می بیند، آن را «پارگی غضروف» یا «پارگی منیسک» می نامند. این بحث از بحث مورد نظر ما که در رابطه با مشکلات غضروف های مفصلی سطح مفصل است، کاملا مجزاست.
غضروف مفصلی یک بافت زنده و پیچیده است که سطح استخوانی مفصل را می پوشاند. کارآیی غضروف مفصلی این است که یک سطح سایشی برای مفصل ایجاد کند تا قادر به تحمل وزن انسان در هنگام انجام حرکاتی باشد که برای فعالیت های روزانه و همچنین تمرین های ورزش کاران، لازم است. فعالیت های روزانه شامل راه رفتن، بالا و پایین رفتن از پله ها و فعالیت های مربوط به کار می شود. به عبارت دیگر، غضروف مفصلی در حکم یک ضربه گیر بسیار باریک است. از پنج لایه ی کاملا مجزا تشکیل شده است که هر یک تفاوت های بیوشیمیایی و ساختاری خود را دارند.
غضروف مفصلی چگونه آسیب می بیند؟
آسیب های غضروف مفصلی در نتیجه ی یک تخریب مکانیکی تکان دهنده، یا فساد عضو مکانیکی پیش رونده (سایش و فرسایش) ایجاد می شود. در تخریب مکانیکی، یک ضربه ی مستقیم یا هر آسیب دیگری می تواند به غضروف مفصلی، آسیب برساند. با توجه به میزان تخریب و موقعیت آسیب دیدگی، گاهی اوقات سلول های غضروف مفصلی، امکان توانبخشی را دارند. از آنجا که در غضروف مفصلی، هیچ خونی نیست، قابلیت توانبخشی خود به خود را به سختی دارد. اگر آسیب به استخوان زیر غضروف نفوذ کند، مقداری خون از طریق همان استخوان زیری به منطقه می رسد که احتمال و شانس توانبخشی را بیشتر می کند.
گهگاهی، قسمتی از غضروف مفصلی، کاملا از استخوان زیری جدا می شود. این عارضه که به آن، جسم نرم گفته می شود، ممکن است به مفصل هم برسد و حرکات معمول مفصل را دچار مشکل کند.
فساد عضو مکانیکی (سایش و فرسایش) غضروف مفصلی، زمانی اتفاق می افتد که دچار فقدان غضروف مفصلی با کارآیی و ساختار معمول می شویم. این فقدان اولیه با نرم شدن غضروف شروع می شود و تا مرحله ی تجزیه و از بین رفتن، پیش روی می کند. وقتی این از بین رفتن غضروف مفصلی، ادامه پیدا می کند، این سایش و فرسایش معمولی فعالیت های روزانه از محافظت استخوان زیری، جلوگیری می کند، بدین ترتیب این استخوان شروع به شکستن می کند واین امر، منجر به تورم مفاصلی می گردد.
تورم مفاصلی هم مثل بیماری مفصل فرسایشی، سه مرحله دارد:
- از بین رفتن پیش رونده ی غضروف
- تلاش بدن برای مرمت این غضروف
- تخریب استخوان زیرین غضروف مفصلی
دلیل تورم مفاصلی، به طور کامل مشخص نشده است، اما استفاده ی مدام از مفاصل معمول بدن در طول عمر، خطر ابتلا به این بیماری را افزایش نمی دهد. عواملی از قبیل آسیب های پیچ خوردگی شدید، آناتومی غیر عادی مفصل، ناپایداری مفصل، قدرت کم ماهیچه و برخی عوامل پزشکی و ژنتیکی در این امر، سهیم می باشند.
علایم آسیب غضروف مفصلی چیست؟
در بیشتر موارد، بیمار، تورم زانو دارد، دردی جزیی احساس می کند و استفاده ی مدام از آن نقطه، برایش امکان پذیر نیست. اگر هم مشکل جسم نرم، پیش بیاید، از الفاظی چون گرفتگی و قفل شدگی هم می توان برای شرح این مشکل استفاده نمود. با مشکل فساد عضو مکانیکی (سایش و فرسایش)، بیمار معمولا کمی سفتی، درد وتورم مفاصل را تجربه می کند و قادر به انجام کامل حرکات طبیعی بدن هم نخواهد بود.
آسیب غضروف مفصلی چگونه تشخیص داده می شود؟
پزشک معالج، با معاینه ی زانو، بی ثباتی، درد و تورم در این ناحیه، صف بندی غیر عادی استخوان ها یا آسیب منیسکی را در نظر می گیرد و حرکات کامل بدن را تست می کند. تشخیص آسیب های غضروف مفصلی، کار بسیار دشواری است و ممکن است آرتروسکوپی یا ارزیابی با MRI2 ، لازم باشد. معمولا عکس برداری با اشعه ی ایکس برای تشخیص آسیب غضروف مفصلی، مناسب نیست؛ ولی این کار برای رد سایر بی قاعدگی ها و مشکلات، انجام می پذیرد.
چه زمانی جراحی، لازم می شود؟
وقتی مفصلی آسیب می بیند، بدن آنزیم هایی ترشح می کند که بعدها، غضروف مفصل از قبل اسیب دیده را از بین می برد. آن دسته از آسیب های غضروف که تا استخوان امتداد پیدا نمی کنند، معمولا به خودی خود، بهبود پیدا نمی کنند. آسیب هایی که به استخوان نفوذ پیدا می کنند، ممکن است خوب شوند، اما غضروف به کار رفته، از لحاظ ساختاری، دچار مشکل شده و به خوبی غضروف مفصلی اصلی، کارآیی نخواهد داشت. آسیب های کوچک تر از دو سانتی متر، بهترین حالت برای بهبودی را دارند. در مواردی که به جراحی آرتروسکوپی نیاز است، از شیوه های خاصی (سوراخ کردن با مته و pick procedure) برای برداشتن غضروف آسیب دیده استفاده ی شود و جریان خون را در استخوان زیر غضروف، افزایش می دهد. در آسیب های کوچک تر غضروف مفصلی که بدون علایم هستند، نیازی به جراحی نیست. برای آسیب های بزرگ تر هم ممکن است پیوند غضروف از مناطق دیگر مفصل زانو لازم باشد. برای تصمیم گیری در مورد نیاز به جراحی، بهتر است حتما با پزشک خود مشورت کنید. برای بیمارانی که دچار تورم مفصل هستند، درمان های غیرجراحی لازم است که شامل فیزیوتراپی، تغییر شیوه ی زندگی (مثل کاهش فعالیت های معمول روزمره)، بستن با آویز، ابزار حفاظتی، داروهای تزریقی و خوراکی ( مثل داروهای ضد التهاب غیر استرویدی و داروهای جلوگیری از آسیب های غضروف) و مدیریت پزشکی لازم است. روش های جراحی برای مواردی که تورم مفصلی بسیار جدی است، کاملا خاص می باشد و علایم بیماری را که کوتاه مدت هم هستند، کاهش می دهد. استخوان برداری از استخوان ران و درشت نی برای برگرداندن تعادل در موارد فرسایش مفصل، ممکن است علایم بیماری را کاهش دهد و به بیمار کمک کند تا به زندگی فعال روزانه ی خود، ادامه دهد و نیاز به پیوند کامل مفصل را به تعویق می اندازد. پیوند کامل مفصل، علایم تورم مفصل پیشرفته را از بین می برد، ولی معمولا به تغییر در شیوه ی زندگی و سطح فعالیت های روزانه ی بیمار نیاز دارد.
منبع-http://iskast.com