بهتر است والدین در امور خانه بیشتر با هم تعامل داشته باشند و این امر را در مقابل فرزندانشان بروز دهند و اجازه دهند فرزندشان انعطاف و همکاری را در کلیه امور خانه به وضوح مشاهده کند و در صدد تشویق فرزند به اینگونه مشارکت ها برآیند
با گذشت زمان و پیشرفت زندگی، روابط نیز شکل پیچیده تر و متفاوتی به خود می گیرند از جمله، روابط حاکم میان فرزندان و والدین. بنابراین با تغییرات زندگی شیوه های رفتار و تربیت صحیح نیز تغییر می کند. فرزندان امروز با فرزندان دیروز فرسنگ ها فاصله دارند و برای ادب آموزی باید مسیر دیگری را طی کنند.
پریسا خسروتاش روانشناس کودک و نوجوان «روش های صحیح تشویق و تنبیه»، «ایجاد اعتماد به نفس» و «وقت گذراندن با فرزندان» را سه فاکتور اساسی و مهم در الفبای فرزندپروری و ادب آموزی کودکان و نوجوانان دانست و همچنین وجود قوانین و انضباط و هماهنگ بودن والدین با یکدیگر را نیز در ادامه مسیر فرزند پروری موثر عنوان کرد.
وی در ادامه خاطرنشان کرد: در ادب آموزی فرزندان اینکه پدر و مادر چقدر به روش های تشویقی و تنبیهی آشنا هستند و چقدر تشویق را به کار می گیرند اهمیت دارد. زمانی هست که ما می دانیم تشویق لازم است اما خیلی در آن حرکتی نداریم و یا بیشتر درمسیر سرزنش یا نکات منفی را به فرزند گفتن حرکت می کنیم و فکر می کنیم فرزند را به سمت تادیب سوق می دهیم در حالی که چون در فرزند عکس العمل منفی ایجاد می شود فضای تربیتی مساعدی را نداریم.
پدر و مادر باید حد و حدود تنبیه و تشویق را بشناسند
این روانشناس افزود: نمی گویم تنبیه لازم نیست بلکه منظورم این است که والدین باید حد و حدود تنبیه و تشویق را بشناسند و بدانند که اگر در طی یک روز چهار بار تشویق ارائه می کنند مجاز هستند در مقابلش یکبار تنبیه داشته باشند. اگر تنبیه بیشتر از یک بار شود آزار دهنده است و تاثیرات منفی اش نیز بر روی شخصیت کودک و نوجوان زیاد است، البته این روش فقط مربوط به فرزندان نیست بلکه در رابطه با بحث زوج درمانی هم مطرح می شود یعنی چهار عکس العمل مثبت می تواند یک عکس العمل منفی را خنثی کند؛ بنابراین پدر و مادر باید از کنار بخشی از اشتباهات فرزند که خیلی پرتکرار و پر رنگ نیست بگذرند و فضای تشویق را پر رنگ تر کنند ولی تنبیه را هم در جایگاه خودش داشته باشند.
تنبیه بدنی هم از دیدگاه روانشناسی و هم از دیدگاه دینی منسوخ است
وی خاطرنشان کرد: تنبیه بدنی هم از دیدگاه روانشناسی و هم از دیدگاه دینی منسوخ است. بهتر است والدین از تنبیه محرومیتی استفاده کنند، مثلا اجازه بازی کردن یا در فضایی حضور داشتن را به فرزند ندهند، محروم سازی می تواند نتایج خوبی داشته باشد.
خسروتاش معتقد است که ایجاد اعتماد به نفس و حس مثبت در فرزند تا حدی با تشویق کردن پیوستگی دارد.وی در این باره تصریح کرد: والدین باید با افعال مثبت با بچه های خود صحبت کنند تا از این طریق فرزندانشان را به سمت اعتماد به نفس بالاتر برای درست رفتار کردن سوق دهند. در واقع فرزند را در رودربایستی قراردهند که تاثیرات خوبی دارد.
والدین چقدر با فرزندان خود وقت می گذرانند؟
این روانشناس کودک درباره فاکتور سوم ادب آموزی فرزندان نیز بیان کرد: والدین چقدر با فرزندان خود وقت می گذرانند، وقتی می خواهند بچه را ادب کنند یعنی می خواهند ارزش های خود، خانواده و همسر را به عنوان درست و غلط زندگی به بچه منتقل می کنند. پدر و مادری می توانند این ارزش ها را منتقل کنند که وقت بیشتری را با فرزندانشان بگذرانند اگر کمتر برای آنها وقت صرف کنند نباید انتظار تعدیب درست داشته باشند. زمان بیشتری را با فرزندان صرف کردن، فرصت بیشتری ایجاد می کند تا والدین حرفهایشان را در حین بازی ها و ارتباطات خود منتقل کنند.
خوب است پدر و مادر نقش های متفاوت یکدیگر را تمرین کنند
خسروتاش همچنین وجود قوانین و انضباط در میان خانواده و هماهنگی و همگامی بین پدر و مادر در طی کردن مسیر ادب آموزی فرزندان را موثر دانست و گفت: هر خانه و خانواده ای قوانین و نظم خاص خودش را دارد که لازم است به فرزندان گوشزد شود؛ همینطور خوب است که پدر و مادر نقش های متفاوت یکدیگر را تمرین کنند مثلا مادر پنچرگیری کند و پدر آشپزی؛ این کار به رفتار بچه ها انعطاف پذیری می دهد و بچه متوجه می شود که بین پدر و مادر تفاهم وجود دارد. ادب اموزی یک کلمه کلی است ما باید به بچه ها درس زندگی بدهیم.
اگر پدر و مادر با هم اختلاف نظر دارند باید در خفا حل کنند
این روانشناس کودک و نوجوان در پایان افزود: پدر و مادر در قواعد و اصولی که منتقل می کنند و در ارتباطی که با بچه ها دارند خیلی هماهنگ باشند. همیشه پشت هم باشند، اگر پدر و مادر با هم اختلاف نظر دارند باید در خفا حل کنند و فرزند از آن اطلاعی نداشته باشد در غیر اینصورت اعتبار پدر و مادر از بین می رود.
انتهای پیام
