اصغری، یکی از والدین بجنوردی که دارای فرزندی سه ساله است،اظهار کرد: شاغلم و مجبور هستم دخترم را از ساعت هفت صبح تا 14:30 هر روز منزل مادرم بگذارم و وقتی که از سر کار بر می گردم آنقدر خسته و مجبور به انجام کارهای منزل هستم که وقتی برای بازی کردن با فرزندم ندارم.
وی افزود: دخترم همیشه تنها بازی می‌کند و برای اینکه من را زیاد اذیت نکند برایش تبلت خریده‌ام و با آن مشغول است.
هاشمی، یکی دیگر از مادران کارمند این استان ادامه داد: تلویزیون سرگرمی اصلی پسرم است و از سوی دیگر به علت اینکه وقتی برای بازی کردن با آن را ندارم، بازی های رایانه ای را نیز انجام می دهد.
وی اظهار کرد: فرزندم به علت اینکه هیچ هم بازی ندارد همیشه با خود صحبت می کند.
یکی از مادران خانه‌دار نیز در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا اظهار کرد: حوصله بازی با بچه را ندارم به همین علت صبح تا ظهر به مهدکودک می‌رود و بعد از ظهر نیز یا تلویزیون تماشا می‌کند یا با تبلت بازی می‌کند.
یک روان شناس در این خصوص گفت: بازی، دنیای کودکان است و اگر ما می خواهیم به عنوان والدین به دنیای کودکان پل بزنیم راهی جز همراهی با آنان نخواهیم داشت.
“نورگلدی یزدانی” با اشاره به اینکه کودکان از طریق بازی، بسیاری از رفتارها همچون تعامل اجتماعی را یاد می گیرند، افزود: خودمحوری کودک با بازی حل می‌شود و این بدان معنا است که وقتی با گروه بازی می‌کند یاد می گیرد که غیر از خودش نظر دیگران هم هست.
وی با بیان اینکه توسط بازی مهارت‌های کلامی کودک رشد می‌کند و نیروهای اضافی بدن تخلیه می‌شود، ادامه داد: بازی موجب سلامت روانی و جسمانی کودکان می‌شود و کارکرد تربیتی، اجتماعی، اخلاقی و جسمانی دارد. در بهترین حالت کودکان با هم سن و سال‌های خود بازی می‌کنند و اگر از لحاظ هوشی بالا باشند با بزرگتر از خود یا انفرادی بازی می‌کنند یا می خواهند که رهبر گروه باشند.
این روان‌شناس خاطرنشان کرد: برای کودکان، نوع جنسیت هم بازی تا سن هشت سالگی مهم نیست. همچنین هر کودک روحیه خاص خود را دارد و از عجایب خلقت است که همه کودکان حتی دوقولوهای همسان از لحاظ روحی با یکدیگر متفاوت هستند.
وی گفت: پسربچه ها بیشتر به بازی‌هایی علاقه دارند که فعال تر باشد و دختر بچه‌ها بیشتر به بازی‌های گروهی و ملایم علاقه دارند.
یزدانی با اشاره به سن و جنس کودکان، توضیح داد: کودکان در دو سال اول زندگی بازی‌هایی را انجام می‌دهند که حرکتی و تمرکزی باشد و بزرگتر که می‌شوند از بازی‌های نمادین و سمبلیک استفاده می‌کنند.
وی بیان کرد: کودکان شلوغ را می‌توان با بازی‌هایی همچون ادای لاک پشت درآوردن که به آن تقویت تفکیکی رفتارهای ناهمساز گفته می‌شود سرگرم کرد.
یزدانی با تاکید بر اینکه گرفتن حق بازی و جست و خیز از کودکان به رشد روانی آنان لطمه می‌زند، ادامه داد: باید خانواده‌ها آنگونه برنامه ریزی کنند که کودکان در نبود فضای بازی در خانه‌ها از فضای شهربازی استفاده کنند زیرا بر رشد روانی آنان تاثیر دارد.
وی با اشاره به اینکه در حال حاضر بسیاری از والدین حوصله‌ای برای بازی کردن با فرزندان خود را ندارند و به جای بازی با آنها وسایلی همچون تبلت در اختیار آنان می‌گذارند یا آنها را به مهدکودک می فرستند، تصریح کرد: این امر موجب می شود تا فرصت یادگیری برای برقراری تعاملات اجتماعی از آنها گرفته شود. علاوه بر آن این امر سبب می‌شود تا رشد جسمانی آنان با خطر مواجه شود.
وی با تاکید بر اینکه اعتماد به نفس بچه‌ها با بازی کردن تقویت می شود، عنوان کرد: تماشای زیاد تلویزیون و بازی های رایانه‌ای سبب می‌شود تا اعتماد به نفس کودکان تخریب شود. دنیای مجازی حتی تلویزیون دنیای دوبعدی است که موجب پرورش حواس در بچه‌ها نخواهد شد. این افراد در دوران تحصیل خود با اختلالات یادگیری مواجه خواهند شد.
وی تاکید کرد: بچه‌ها از سن سه سالگی به بعد به والدین خود توجه کرده و باید و نبایدها را از آنان فرا می‌گیرند بنابراین خودداری والدین برای بازی نکردن با بچه‌ها موجب می‌شود تا آنان تعداد زیادی از مهارت‌های زندگی را فرا نگرفته و در آینده به طور حتم با مشکل مواجه خواهند شد.
ایسنا،
