کسانی که از سمعک استفاده می کنند در جامعه و در میان اطرافیان معذب هستند و احساس شرمساری و خجالت می کنند و مایلند سمعکشان مشخص نباشد و دیگران از این اختلالشان اطلاع پیدا نکنند
افراد به راحتی از عینک استفاده می‌کنند، اما از مصرف سمعک به بهانه‌های مختلف گریزانند.
مدیرگروه شنوایی شناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران با بیان اینکه فرهنگ‌سازی استفاده از وسایل کمک شنوایی هنوز در کشور ما جا نیفتاده و کم‌شنوایان از آن رنج زیادی می‌برند، گفت: «هم‌اکنون به راحتی فرهنگ استفاده از عینک در مشکلات بینایی پذیرفته شده و برای فردی که مشکل بینایی دارد بدون هیچ دغدغه‌ای عینک تجویز می‌شود.»
سعید فراهانی افزود: «حتی برخی عینک را به صورت تفننی مورد استفاده قرار می‌دهند، اما در بحث شنوایی، کودکی که شنیدن از نان شب برای او واجب‌تر است و جوانی که باید ارتباط خوبی با اجتماع داشته باشد، از استفاده از سمعک به لحاظ بعد اجتماعی آن اجتناب می‌کنند. این مساله باعث شده مشکل شنوایی به شدت در کشور تشدید شود.»
وی تصریح کرد: «اگرچه امکانات زیادی در این زمینه داریم و بهترین نوع سمعک‌ها را وارد کشور می‌کنیم، اما متاسفانه فرهنگ استفاده از آن در ایران وجود ندارد.»
وی با تاکید بر اینکه باید پذیرفت که کم شنوایی یک نقص بوده و جبران این نقص به راحتی با یک سمعک قابل حل است، تصریح کرد: «افراد نباید اشخاص سمعکی را مورد تمسخر قرار دهند و احساس نکنند این فرد دچار یک معلولیت است. همچنین سمعک در بحث‌های شغل‌یابی، آموزش و تدریس نباید ملاک عمل باشد. من بیماری داشتم که می‌گفت قرار است در سازمان ارتقا پیدا کنم، اما در صورت استفاده از سمعک این موقعیت را از دست می‌دهم. این در حالی است که بسیاری از افراد ارتقا پیدا می‌کنند و مشکل بینایی دارند و هیچ‌کس به آن‌ها توجه نمی‌کند.»
فراهانی با یادآوری اینکه یک بیمار باید به درجه خاصی از استیصال برسد تا از سمعک استفاده کند، خاطرنشان کرد: «حتی شاید این فرد سال‌های سال از این وسیله استفاده نکرده و حاضر شده خود را از بسیاری از امکانات اجتماعی محروم کند.»
وی اضافه کرد: «کودکانی را در جامعه می‌بینیم که افت شنوایی دارند و حتماً باید از سمعک استفاده کنند تا مراحل زبان‌آموزی، آموزش، افزایش حافظه، افزایش یادگیری، توان اجتماعی و ویژگی‌های شناختی آن‌ها رشد پیدا کند، اما از آنجاکه والدین تصور می‌کنند قراردادن سمعک در گوش کودک یک عیب است، فرزند خود را از این وسیله درمانی محروم می‌کنند و این کودک با نقایص زیاد شناختی، حافظه‌ای، فکری و… رشد می‌کند.»
