تنگی کانال نخاعی که معمولا در پایین کمر یا ریشه های عصبی نخاع قرار دارد . علائم تنگی کانال نخاعی عبارتند از: ضعف یا بی حسی در پاها، همراه با اختلالات راه رفتن و تعادل می باشد. همچنین ممکن است درد کمر و درد در پاها باشد.
| تنگی كانال نخاعی در حقیقت اصطلاحیست كه برای بیان باریك شدن بخش تحتانی مسیر عبور نخاع ( كانال نخاعی ) در ستون فقرات بكار میرود . این تنگی میتواند نسبی و یا كامل باشد . گر چه مواردی از تنگی كانال نخاعی از بدو تولد وجود دارند ، اما اغلب مبتلایان در سنین بالای پنجاه سال هستند و بر اثر تغییرات دژنراتیو و پیر شدن ستون فقرات به این بیماری مبتلا شده اند. ● بیماری با شكایت ضعف اندام تحتانی و بی اختیاری ادراری بسیاری از این افراد بدون علامت هستند تا اینكه علت های دیگر باعث فشار بیشتر بر نخاع شده و تنگی را تشدید كنند. از علت های دیگری كه می توانند باعث تشدید تنگی كانال نخاعی شوند می توان به موارد زیر اشاره كرد : كلسیفیكاسیون یا رسوب كلسیم بر روی تاندون ها و لیگامان های مختلف كه باعث ضخیم و سفت شدن آنها می شود ، تشكیل اوستئو فیت ، رشد استخوان گونه ی لبه های مهره ها و مفاصل بین مهره ای ، فتق دیسك های بین مهره ای كه حتی با مقادیر كم نیز باعث ایجاد علائم قابل توجهی در بیماران مبتلا به تنگی كانال نخاعی می شوند ، لغزش مهره ها روی یكدیگر ( اسپوندیلولیستزیس ) تروما مثلا بر اثر ضربه های مكرر و متوالی یا تصادفات ، و… برخی از بیماران من ۱( تصویری ) از زبان بیماران من ! برخی از بیماران من ۲ ( تصویری ) ● علائم و نشانه های تنگی كانال نخاعی : كمردرد در زمان نشستن و یا خم شدن رو به جلو ، درد ، ضعف عضلانی ، كرختی یك یا هر دو پا ، باسن و یا ساق پاها ،احساس سوزش ، سوزن سوزن شدن و حتی خارش آنهاها ( مثلا پا ) ، درد و گرفتگی های عضلانی ، خستگی زود رس و احساس ضعف و لنگش پاها رفتن ( لنگش عصبی ) كه وجه تفاوت آن از لنگش های عروقی ( ناشی از نارسائی عروق خونی ) اینست كه در موارد عروقی ایستادن و توقف كردن برای برطرف شدن علائم كافیست اما در موارد نخاعی فرد حتما باید خود را به جلو خم كند و یا به حالت چمباطمه بنشیند تا احساس بهبودی كند . ● خانمی با علائم تنگی كانال نخاعی و … در موارد شدید تنگی كانال نخاعی ، اختلال در دفع ادرار و مدفوع ، معمولا بصورت بی اختیاری ، بندرت و در موارد شدید اختلال در راه رفتن و فلج اندام تحتانی نیز محتملند ( در ایران متاسفانه موارد زیادی از این گروه مشاهده می شوند ، كه یكی از علت های مهم و اصلی این مسئله مراجعه ی دیر هنگام و یا ترس از تشخیص و حتی ترس از عمل جراحی است ). ▪ تشخیص : تاریخچه بالینی ، معاینه دقیق ،رادیوگرافی ساده ، سی تی اسكن و خصوصا ام.آر.آی برای تشخیص قطعی بسیار مفید و ارزشمندند. ▪ درمان : اغلب مبتلایان به تنگی های نسبی كانال نخاعی ، خصوصا در صورتیكه زود تشخیص داده شوند ، بوسیله روش های غیر جراحی قابل درمانند اما در موادی كه علائم پیشرفته ای وجود داشته باشند ، امكان نیاز به جراحی بیشتر خواهد بود. برای دارودرمانی ، می توان از داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی مثل بروفن ، ناپركسن ، سلبركس ، ایندومتاسین و نیز مسكن های موضعی استفاده كرد . شل كننده های عضلانی مثل متوكاربامول نیز مجازند اما مگر در موارد خاص و بصورت محدود ، مصرف كورتون ها را پیشنهاد نمی كنیم . تزریقات موضعی كورتون ، كه توسط برخی افراد پیشنهاد می شود ، فقط در موارد خاصی مؤثر بوده و برای تمام بیماران پیشنهاد نمی شود . بخاطر داشته باشید كه برطرف شدن درد ، بهرقیمت ، هدف اصلی درمان در این بیماران نیست . در فیزیولوژی بدن ، درد یك مكانیسم هشدار دهنده ی مهم است و بمعنی وجود یك مشكل زمینه ای می باشد ، بهمبن دلیل برطرف كردن ، بدون حل مشكل اصلی میتواند در درازمدت فاجعه آمیز باشد ، چرا كه موجب پیشرفت بدون سر و صدای بیماری زمینه ای خواهد شد . استراحت كوتاه مدت در بستر ( حداكثر برای ۳ روز ) و كاهش نسبی فعالیت های بدنی ، خصوصا خودداری از كارهای سنگین و فشارهای بیش از حد نیز مفید بوده و به بهبود مشكل كمك خواهد كرد. استراحت های طولانی مدت را مطلقا پیشنهاد نمی كنیم و حتی كمی راه رفتن در مدت سه روز استراحت مطلق را نیز مفید می دانیم چرا كه بی تحركی بدن و از بین بردن كامل فشار بر استخوان های بدن موجب اثرات نامطلوبی از قبیل تشدید برداشت كلسیم از استخوان ها ( پوكی استخوان ) افزایش احتمال ایجاد لخته در عروق خونی و خطرات ناشی از آن ، و بسیاری مشكلات دیگر خواهد شد . در صورت بهبودی بیمار و كاهش درد ، میتوان از روش های حركت درمانی و ورزش های مخصوص ، جهت بهبودی بیشتر بیمار استفاده كرد. این حركات با افزایش انعطاف پذیری و تقویت عضلات احاطه كننده ی ستون فقرات ، میزان بهبودی را افزایش خواهند داد . برخی از بیماران من ۱( تصویری ) از زبان بیماران من ! برخی از بیماران من ۲ ( تصویری ) در صورتیكه روشهای بالا نتوانند طی مدت چهار تا شش هفته مشكلات بیمار را بهبود قابل توجهی بخشند و یا اینكه علائم عصبی خاصی مثل: * ضعف حركتی ،* اختلال در دفع ادرار و مدفوع ، * كاهش قدرت عضلانی ناشی از فشار بر ریشه های عصبی ،* همراه با تنگی های شدید كانال نخاعی ( در ام.آر.آی ) در بیمار وجود داشته باشد یا * توانائی راه رفتن بیمار در حد قابل توجهی كاهش یابد و مجبور باشد برای طی مسافتی كوتاه مرتبا خود را به جلو خم كند و یا بنشیند ، باید به صلاحدید جراح اعصاب ویا جراح ستون فقرات ، به آزاد سازی نخاع از طریق جراحی فكر كرد . جوانی ۱۸ ساله مبتلا به فلج اندام تحتانی متعاقب بلند كردن جعبه میوه !!! اقدام دیر رس و تاخیری در موارد فوق می تواند فاجعه آمیز بوده و مشكلات غیر قابل جبرانی را برای بیمار پدید آورد . نحوه ی جراحی یسته به شرایط بیمار و وضعیت نخاع ، همچنین یافته های رادیولوژیكی و ام.آر.آی او تعیین می شود و لی هدف نهائی ، آزاد سازی نخاع و ریشه های عصبی بوده و در صورت صلاحدید جراح مربوطه ، از وسایلی برای فیكساسیون ستون فقرات استفاده خواهد شد . نكته ای كه ذكر آن ضروریست : در اغلب موارد مگر به صلاحدید جراح مربوطه ، تلاش بر اینست كه در اولین فرصت پس از عمل جراحی ، بیمار را از تخت خارج كرده و راه بیندازیم ، ● خاطرات یك بیمار مبتلا به دیسك شدید كمر چراكه به این ترتیب میتوانیم از ایجاد ضایعات ناشی از استراحت طولانی مدت جلوگیری كرده ، علاوه بر كاهش احتمال پوكی استخوان و جلوگیری از ایجاد لخته در عرق اندام تحتانی ، ناتوانی بیماران و احساس از كار افتادگی را از آنها دور كرده ، ترمیم زخم را بهبود بخشیم و شروع جوش خوردن زخم و جوش خوردن پیوند استخوان را تسریع كنیم . استراحت زیاد در این بیماران موجب دردهای غیر اختصاصی و حتی افزایش احتمال زخم بستر خواهد شد كه خود مشكلات پیچیده ای را به بیمار تحمیل می كنند . همچنین با حركت كردن و به راه افتادن بیمار ، ریسك ابتلاء به افسردگی كاهش یافته ، خصوصا در سنین بالا ، احتمال بروز حالات عدم تعادل روحی( دلیریوم ) كه از معضلات مهم ناشی از بستری شدن سالمندان بشمار میرود ، به حداقل خواهد رسید . ● گپی با چند بیمار مبتلا به دیسك كمر طبیعتا برای چند روز اول پس از عمل جراحی ، ممكنست درجاتی از درد در ناحیه ی عمل وجود داشته باشد ، كه استفاده از داروهای ضد درد معمولی ، در اغلب موارد آنها را كاهش داده و برطرف خواهند كرد . میزان فعالیت های روز مره پس از عمل ، بمرور افزایش خواهند یافت و در اغلب موارد چند روز پس از ترخیص ، پیاده روی و قدم زدن در محیط بیرون از منزل توصیه خواهند شد . در بسیاری از بیماران میتوان كارهای روز مره و معمولی را از یكماه پس از عمل جراحی شروع كرد ( گرچه در موارد زیادی حتی طی یكی دو هفته ی اول پس از عمل نیز انجام شده است ) ولی بهتر است شروع فعالیت های سنگین و كارهای زیاد ، تا سه ماه پس از عمل بتعویق افتد . اغلب افرادی كه بموقع و با روش های صحصح جراحی شده اند ، هیچ نیازی به استفاده از داروهای مسكن و ضد درد نخواهند داشت . و صرفا رعایت نكات ایمنی و بهداشت ستون فقرات برای آنها كافی خواهد بود . |
| منبع : سایت دکتر ظهرابی |
من تنگی نخاعی داشتم بعد از فیزیوتراپی و. ۳ روز استراحت رفتم جایی سر کار که کاره واقعا سنگین بود حالا باز خونه نشین شدم به نظرتان من خوب میشم
سلام، بله با رعایت نکاتی که حتما پزشکی که به آن مراجعه کردید خوب می شوید. اما کار سنگین برای شما توصیه نمی شود پس بیشتر مراقب سلامت خودتان باشید.
پیشنهاد می شود دوباره به متخصص مراجعه نمایید.