وقایع پیچیده ای باید صورت گیرند تا ما صدایی را بشنویم. امواجی که در هوا هستند از راه یک سری ساختمانهایی به گیرنده شنوایی ما می رسند. نام این گیرنده اندام کورتی است و جایگاه آن در گوش داخلی است . در داخل این اندام ارتعاشات فیزیکی به کمک سلول هایی به نام سلول موئی تشخیص داده میشود .
این سلولها با تولید سیگنالهای الکتریکی پاسخ می دهند . اعصاب این سیگنالها را به مغز منتقل می کنند و در آنجا این سیگنالها تفسیر می شوند . فرکانسهای مختلف صوتی سلولهای موئی را در قسمت های مختلف اندام کورتی تحریک کرده و باعث درک اصواتی مثل موسیقی و مکالمه می شوند . صدا در نواحی شنوایی دو طرف مغز پردازش می شود . اما صحبت بیشتر در طرف چپ مغز تفسیر می شود .
حس تعادل
توانائی ایستادن ، صاف راه رفتن بدون آنکه بیفتیم به حس تعادل ما بستگی دارد . ساختمانهائی در گوش داخلی مثل دستگاه وستیبولار ( دهلیزی ) شناخته شده اند که با تعیین وضعیت و حرکت سر در ایجاد تعادل نقش دارند . دستگاه وسیتبولار از ۳ مجرای نیم دایره و ۲ دهلیز ساخته شده است . حرکت سر بوسیله سلولهای موئی در ساختمانهایی در مجاری نیم دایره که کریستا ( cristae ) نامیده می شوند و ۲ ساختمان در دهلیز که ماکولا ( maculae ) نامیده می شوند تشخیص داده می شوند . حرکات چرخشی سر بوسیله کریستا که در مجاری نیم دایره قرار دارند تشخیص داده می شوند . بنابراین حرکت سر در هر جهتی بوسیله حداقل یک مجرا تشخیص داده می شود . این اطلاعات باعث حفظ تعادل و ثبات بینائی هنگام حرکت سر می شود .
