توانایی ما برای دیدن دنیا بطور واضح کاملا بدیهی است. چشم یک عضو حسی و کاملا اختصاصی است که اختلالات متعددی دارد. اکثر این اختلالات می توانند منجر به کاهش بینایی شوند. کاهش دید می تواند بر کاهش استقلال فردی در انجام مراقبت از خود، انتخاب کار و شیوه زندگی، حس اعتماد به نفس، احساس امنیت، توانایی تعامل با اجتماع و محیط و در نهایت بر کیفیت زندگی، تاثیر بگذارد.
اکثر علتهای منجر به کاهش بینایی، با افزایش سن توأم هستند (مثل: کاتاراکت، گلوکوم و دژنراسیون ماکولا) و افرادی که کاهش دید دارند، بالاتر از 65 سال هستند. جمعیت جوان نیز در معرض خطر اختلالات چشمی، بخصوص صدمات تروماتیک قرار دارند. گرچه اکثر افراد مبتلا به اختلالات بینایی در بخش مراقبت های سرپایی تحت درمان قرار می گیرند، اما بیشتر بیماران در بخشهای مراقبت پرستاری، علاوه بر بیماری اصلی خود اختلال بینایی نیز دارند. پرستاران، علاوه بر درک پیشگیری، درمان و عواقب اختلالات چشمی، باید در تمام بخشها میزان دقت بینایی را در گروه بیماران پرخطر (بیماران مسن و بیماران مبتلا به دیابت و ایدز) مورد اندازه گیری قرار داده و بیماران را به متخصصین چشم ارجاع دهند، برای پیشگیری از کاهش دید در آینده معیارهایی را اجرا نمایند و بیمار را کمک کنند تا با مسئله کاهش بینایی، سازگار گردد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
