پس از خارج کردن عدسی کور به بیمار aphakic (بدون عدسی) گفته می شود. عدسی که نور را بر روی شبکیه متمرکز می کند باید تعویض شود تا بیمار بتواند دید واضحی داشته باشد. سه نوع وسیله جایگزین برای عدسی وجود دارد: عینک مخصوص افراد بدون عدسی، لنزهای تماسی و کاشتنی های IOL.
گرچه عینک های آفاکیک موثر هستند اما غالبا سنگین بوده و در حدود 25% اشیاء را بزرگنمایی می کنند این عینک ها فاصله اشیاء را به چشم نزدیکتر از حد واقعی نشان می دهند در نتیجه حس اختلال در جهت یابی ایجاد
می شود. این عینک های ضمخت و سنگین اشیاء را بصورت نابرابر بزرگ می کنند و سبب گمراهی بیمار می شوند علاوه بر این دید محیطی با این عینک ها بسیار محدود است. در صورتی که چشم دیگر دارای عدسی باشد احتمال دید دوچشمی (تمرکز هر دو چشم برای یدن یک تصویر واحد) وجود نخواهد داشت.
عدسی های تماسی بهتر از عینک های آفاکیک هستند زیرا غالبا دید طبیعی تری به بیماران می دهند. لنزهای تماسی باید گهگاهی از چشم خارج شوند بنابراین در کنار آنها یک جفت عینک آفاکیک هم لازم است. لنزهای تماسی برای بیمارانی که در گذاشتن، برداشتن و تمیز کردن آنها مشکل دارند، توصیه نمی شود. دستکاری زیاد این عدسی ها و ضد عفونی نامناسب آنها خطر عفونت را افزایش می دهد.
گذاشتن IOL در حین جراحی کاتاراکت، روش معمول برای جایگزینی عدسی چشم است. بعلت معایب
عینک های آفاکیک و لنزهای تماسی که پیش از این توضیح داده شدند بیش از 90% کل جراحی های کاتاراکت در ایالات متحده با کاشتن IOL صورت می گیرند. پس از ICCE یک IOL مخصوص اطاقک قدامی در جلوی عنبیه قرار داده می شود. ECCE و IOL اطاقک خلفی، با عوارض کمتری همراه هستند (مثل hyphema، ادم ماکولا، گلوکوم ثانویه و صدمه به اندوتلیوم قرنیه). کاشتنی IOL در بیماران با یووئیت عود کننده رتینوپاتی دیابتی پرولیفراتیو، گلوکوم با تشکیل عروق جدید با rubeosis irdis. IOL ها مانند هر ابزار کاشتنی دیگر ممکن است از عملکرد خوبی برخوردار نباشند و ایجاد عوارض نمایند. از سال 1977 که استفاده از IOL ها بصورت گسترده مرسوم شد عوارض درازمدت آنها نیز مورد توجه قرار گرفت.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
