شکستگی های اوربیت به وضوح در عکس های رادیوگرافی صورت (Facia-X-Ray) نمایان می شوند. شکستگی های اوربیت بسته به درگیری ساختمانهای اوربیتال می توانند در گروههای زیر تقسیم می شوند: شکستگی های انفجاری، زایگوماتیک یا tripod، فک فوقانی، شکستگی میانی چهره، راس اوربیت و ریشه اوربیت. شکستگی های انفجاری، شکستگی های کف اوربیت و نتیجه فشردگی بافت نرم و افزایش ناگهانی فشار داخلی اوربیت هستند این نیروی فشاری به کف اوربیت که کمترین مقاومت را دارد وارد می شود و منجر به شکستگی آن می گردد. عضلات راست و مایل تحتانی همراه با بافت چربی و غلاف عضلانی و رشته های عصبی در طول عضله مایل تحتانی پاره می شوند و کره چشم به طرف داخل تمایل پیدا می کند. اسکن توموگرفی کامپیوتری (CT)، ساختمان های عضلانی و سایر مناطق پاره شده را به دقت شناسایی می کند. این شکستگی ها معمولا در اثر اشیاء کوچک و وارد شدن ضربات کند پدید می آیند بعنوان مثال ضربه مشت، زانو، آرنج و یا توپ تنیس یا گلف.
شایع ترین اندیکاسیون های مداخله جراحی عبارتند از: جابجایی قطعات شکسته استخوانی و بد شکل شدن محور صورت طوری که پارگی عضلات چشمی باعث تداخل با دید دو چشمی بیمار شود تداخل با عمل جویدن در شکستگی های زایگوماتیک و انسداد مجاری اشکی. جراحی معمولا اورژانسی نیست و جراح می تواند برای بررسی عملکرد چشمی بخصوص ارزیابی عضلات خارجی چشم و مجاری اشکی، در حدود 14-10 روز صبر کند. جراحی ترمیمی اورژانسی فقط منحصر به زمانی است که کره چشم به طرف سینوس فک فوقانی جابجا شود. در ترمیم جراحی، بطور اولیه آزاد کردن ساختمان های چشمی دچار پارگی و حفظ تمامیت کف اوربیت اهمیت دارد. جراحی زیبایی برای دفورمیتی های کره چشم و انحراف کره چشم به داخل به 6-4 ماه بعد موکول می شود اما انجام یک ترمیم موفق غالبا دشوار است. شکستگی های کف اوربیت بعلت عوارض احتمالی مغزی خطرناک هستند. درمان جراحی این شکستگی ها نیاز به همکاری یک جراح اعصاب با چشم پزشک دارد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
