آبسه یک حفره چرکی ملتهب است که ، در نتیجه یک عفونت موضعی تشکیل شده است. آبسه ممکن است در هر اندام و در بافت نرم زیر پوست در هر منطقه وجود داشته باشد.جاهای های شایع عبارتند از پستان ها، لثه ها و ناحیه اطراف رکتوم . جاههای نادر عبارتند از کبد و مغز . آبسه زیر پوست عبارتند از زیر بغل و کشاله ران . این دو منطقه دارای تعداد زیادی غدد لنفاوی هستند که با عفونت مبارزه میکنند
آنتي‌بيوتيک به تنهايي براي درمان بسياري از تجمعات حجره حجره (Loculated) ماده عفوني ناکافي است. برش و درناژ آبسه غالبا اقداماتي سرپايي به شمار مي‌روند و بيشتر آبسههاي پوستي لوکاليزه بدون سلوليت را مي‌توان بدون آنتي‌بيوتيک درمان نمود. موارد مرتبط با عفونت‌هاي پوستي نيازمند درمان آنتي‌بيوتيکي مي‌توانند پيچيده باشند و فراتر از مجال اين مقاله هستند.
تشخيص آبسه پوستي اولين قدم براي موفقيت‌آميز بودن اقدام درماني به شمار مي‌رود. اکثر آبسههاي پوستي، تندر و داراي تموج يا قرمز و بدون سفتي توصيف مي‌گردند. در صورت وجود تورم، درد، قرمزي و تموج در معاينه فيزيکي ناحيه درگير، تشخيص وجود يک آبسه زمينه‌اي ميسر مي‌شود. تشخيص آبسههاي پوستي خود به خود تخليه شونده نيز با معاينه فيزيکي به تنهايي مقدور است. اگر معاينه دوپهلو باشد، آسپيراسيون سوزني آبسه پوستي مشکوک، مي‌تواند تشخيص آبسه لوکاليزه را تسهيل نمايد. سونوگرافي در بستر ابزار تکميلي ارزشمندي براي شناسايي نواحي لوکاليزه مايع زير پوست به شمار مي‌رود که ممکن است معرف ناحيه ايزوله‌اي از عفونت باشد، براي اندازه‌گيري ابعاد آبسه نيز مي‌توان از سونوگرافي استفاده کرد. استفاده از سونوگرافي به اين منظور رو به افزايش است و مي‌تواند به تشخيص کمک کند. قدم بعد از تشخيص آبسه عبارت است از تعيين لزوم يا عدم لزوم برش و درناژ. بيشتر آبسههاي پوستي در صورتي که بيش از 5 ميلي‌متر قطر داشته باشند و در محلي قابل دسترسي واقع باشند، براي برش و درناژ مناسب‌اند.