در تست رینه معاینه کننده دسته دیاپازن مرتعش را در بین دو وضعیت جابجا می کند: وضعیت اول- فاصله 2 اینچی سوراخ کانال گوش (هدایت هوایی) و وضعیت دوم- در مقابل استخوان ماستوئید (هدایت استخوانی) شکل 4-2 را ببینید. با تغیر وضعیت معاینه کننده از بیمار می پرسد که آیا صدا را می شنود و طول مدت شنیدنی صدا چقدر است؟ به طور طبیعی صدایی که در اثر هدایت هوایی شنیده می شود طولانی تر از صدایی است که در اثر هدایت استخوانی شنیده می شود. تست Rinne برای افتراق بین کاهش شنوایی انتقالی و حسی- عصبی مفید است. در کاهش شنوایی هدایتی- صدای منتقل شده بوسیله استخوان مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله هوا شنیده می شود در حالی که در کاهش شنوایی حسی- عصبی صدای منتقل شده بوسیله هوا مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله استخوان شنیده می شود. در گوشی که شنوایی طبیعی دارد هدایت هوایی بیشتر از هدایت استخوانی است.
ارزیابی تشخیصی
پروسجرهای تشخیصی زیادی برای اندازه گیری و سنجش غیرمستقیم سیستم های شنوایی و تعادلی وجود دارند. این آزمایشات معمولا بوسیله کارشناس شنوایی سنجی که مورد تایید انجمن گفتار- زبان- شنوایی آمریکا باشد انجام می شود.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
تست شنوایی سنجی رینه
در صورتی که به سختی صحبت های دیگران را می شنوید یا در محیطی پر سر و صدا کار می کنید احتمال می رود پزشك تست های شنوایی را تجویز کند. وی با تجویز آزمایش های اولیه برای جراحی فرد را به متخصص گوش و حلق و بینی ارجاع می دهد.
برخی تست ها نوع افت شنوایی را مشخص می كند در حالیكه سایر تست ها چگونگی فركانس های مختلف و شدت اصواتی قابل شنیدن را مورد بررسی قرار می دهند. اگر صحبت كردن بچه ها به تاخیر بیفتد باید به طور منظم تست شوند.
تست شنوایی سنجی رینه برای ارزیابی بیماران دارای مشکل شنوایی استفاده می شود که در آن آزمون های وبر و رینه مورد استفاده قرار می گیرد. هاینریش آدولف رینه، متخصص آلمانی گوش و حلق و بینی، این آزمایش را پیشنهاد داد که به نام وی به ثبت رسید.
در برخی بیماران مبتلا به اتواسکلروز، آزمایش رینه برای تشخیص اینکه آیا بیمار واجد شرایط جراحی استاپدکتومی است یا خیر انجام می شود.
آناتومی و فیزیولوژی
گوش خارجی با جمع کردن ارتعاشات صوتی از هوا این صداها را روی پرده تمپان متمرکز می کند. ارتعاشات از طریق گوش میانی توسط زنجیره استخوانچه ای انتقال می یابند. نوارهای ریز این ارتعاشات را از طریق پنجره بیضی به حلزون گوش منتقل می کنند.
صدا از طریق استخوان های جمجمه به حلزون گوش منتقل می شود، سپس این صداها به وسیله اعصاب شنوایی به ساقه مغز برای پردازش ارسال می شوند. ناشنوایی به دلیل قطع در هر نقطه از این مسیر رخ می دهد.
برخی از علل احتمالی کاهش شنوایی
عفونت مجرای گوش خارجی
وجود جسم خارجی در مجرای گوش
پارگی پرده گوش در اثر ضربه یا عفونت
اوتیت گوش میانی
اتواسکلروز
ناهنجاری مادرزادی
ضربه استخوان گیجگاهی
کاهش شنوایی ارثی
لابیرنتیت
بیماری منیر
کوکلئیت ویروسی
آزمون شنوایی سنجی رینه
در این تست در دو وضعیت متخصص شنوایی سنجی قدرت شنوایی فرد را مورد ارزیابی قرار می دهد. در نخستین حالت، دیاپازن مرتعش را در فاصله 2 اینچ از سوراخ کانال گوش (هدایت هوایی) قرار می دهد و در حالت دوم، دیاپازن را در مقابل استخوان ماستوئید (هدایت استخوانی) فرد قرار می دهد. در هر دو حالت در مورد شنیدن صدا و مدت زمان آن از بیمار سوالاتی پرسیده می شود.
در شرایط معمولی صدایی که در حالت نخست (هدایت هوایی) شنیده می شود، طولانی تر از صدایی است که در حالت دوم (هدایت استخوانی) به گوش می رسد. از تست رینه برای افتراق بین کم شنوایی حسی- عصبی و انتقالی استفاده می کنند.
در کاهش شنوایی هدایتی، صدای انتقل یافته بوسیله استخوان مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله هوا شنیده می شود. در حالی که در کاهش شنوایی حسی- عصبی صدای منتقل شده بوسیله هوا مدت طولانی تری از صدای منتقل شده بوسیله استخوان شنیده می شود. هدایت هوایی در گوشی که شنوایی طبیعی دارد بیشتر از هدایت استخوانی است.
آزمون وبر
در آزمون وبر پس از به ارتعاش درآوردن دیاپازون متخصص شنوایی شناسی آن را روی پیشانی یا دندان های جلویی به مدت 4 ثانیه با یک فشار نسبی قرار می دهد و از فرد می پرسد صدا را در چه منطقه ای (وسط سر، گوش راست، گوش چپ یا هر دو گوش) احساس می کنید. نتایج حاصل از آزمون دیاپازونی وبر بصورت زیر است:
در شنوایی نرمال صدا توسط هر دو گوش به طور یکسان احساس می شود.
در کم شنوایی انتقالی صدا در گوش دچار اختلال بهتر شنیده می شود.
در کم شنوایی حسی – عصبی صدا در گوش دارای شنوایی طبیعی بهتر شنیده می شود.
آزمون رینه
در آزمون رینه دیاپازون مرتعش به طور متناوب جلوی کانال گوش سپس روی استخوان پشت گوش (ماستوئیدی) قرار داده می شود تا صدای آن هم از طریق هوا و هم از طریق استخوان احساس شود. در واقع اساس آزمون دیاپازونی رینه، مقایسه مدت زمان شنیده شدن صدا از طریق انتقال هوایی و استخوانی است. نتایج حاصل از آزمون رینه بصورت زیر است:
در شنوایی نرمال، مدت زمان شنیده شدن صدا از راه هوایی دو برابر مدت زمان شنیده شدن صدا از راه استخوانی است.
در کم شنوایی انتقالی، مدت زمان شنیده شدن صدا از طریق راه استخوانی بیشتر از راه هوایی است.
در کم شنوایی حسی-عصبی، مدت زمان شنیده شدن صدا از راه هوایی بیشتر از راه استخوانی است، اما این مدت زمان دو برابر نیست.
