در حدود 25% افراد بین 65 تا 74 سال و 50% بالای 75 سال مشکلات شنوایی دارند. مدت آن ناشناخته است ارتباط کاهش شنوایی با رژیم غذایی، متابولیسم، آترواسکلروز، استرس و توارث نامشخص است. با افزایش سن، تغییراتی در گوش اتفاق می افتد که ممکنست منجر به نقایص شنوایی شود. اگرچه در گوش خارجی تغییرات زیادی ایجاد نمی شود سرومن سخت تر و خشک تر می شود در نتیجه احتمال متراکم شدن آن بیشتر است. در گوش میانی پرده صماخ ممکنست دچار آتروفی یا اسکلروز شود. در گوش داخلی، سلولهای قاعده حلزون، دچار دژنراسیون می شوند. ممکنست استعداد فامیلی نیز در ایجاد کاهش شنوایی حسی- عصبی نقش داشته باشد در این صورت فرد برای شنیدن فرکانس های بالا دچار مشکل می شود اما با گذشت زمان شنیدن فرکانسهای میانی و پایین هم دشوار خواهد شد. برای توضیح این کاهش شنوایی پیشرونده از واژه پیرگوشی یا Presbgcusis استفاده می شود.
علاوه بر تغییرات وابسته به سن عوامل دیگری نیز بر شنوایی افراد مسن اثر می گذارند. بعنوان مثال یکی از عوامل تماس طولانی مدت با صداهای بلند است (موتورهای جت، ماشین های سنگین، ارّه های دوار). بعضی از داروها نظیر آمینوگلیکوزیدها و حتی آسپرین، در اثر تغییرات کلیوی افراد مسن دیر از بدن آنها دفع شده و اثرات سمی بر گوش ایجاد می کنند. اکثر سالمندان برای درمان کرامپ های پا، داروی کینین مصرف می کنند این دارو سبب کاهش شنوایی می شود. همچنین عوامل روانی و سایر بیماریها (مثل دیابت) نیز ممکنست در ایجاد کاهش شنوایی حسی- عصبی نقش داشته باشند.
با پیدایش مشکل شنوایی ارزیابی آن لازم است. حتی در صورتیکه بهترین مراقبتهای پزشکی هم بعمل آید فرد باید خود را با درجاتی از کم شنوایی سازگار کند. مراقبت از بیماران سالمند شامل نکات زیر می باشد:
شناسایی واکنشهای روانی به کاهش شنوایی (مثلا سوء ظن به دیگران در اثر نشنیدن حرفهای آنها)، ناامیدی و عصبانیت استفاده از جملاتی مثل «من نمی توانم حرفهای شما را بشنوم» و احساس ناامنی در اثر نشنیدن صدای تلفن یا زنگ خطر.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
