doctors 09در سال 1861، یک پزشک فرانسوی به نام Prosper Meniere برای اولین بار نشانه های سه گانه یکی از بیماری های گوش (بیماری مینیر) را که علت مرکزی یا مغزی ندارد توضیح داد. این سه نشانه عبارتند از: سرگیجه حمله ای غیر قابل تحمل، وزوز گوش و کاهش شنوایی حسی- عصبی نوسان کننده.
گرچه علت بیماری مینیر ناشناخته است اما تئوری هایی در این زمینه وجود دارد بعنوان مثال: تاثیر عوامل هورمونی و عصبی شیمیای غیرطبیعی بر جریان خون لابیرنت، اختلال الکترولیتی در مایعات لابیرنت، واکنش آلرژیک و اختلالات خود ایمنی. عده ای معتقدند که نقایص موجود در عروق خونی کوچک گوش داخلی، موجب تجمع سطوح بالای متابولیت ها (گلوکز، انسولی، تری گلیسرید و کلسترول) در خون می شود. بیماری مینیر در گوش مثل بیماری گلوکوم در چشم است که منجر به افزایش مایع در گردش می گردد.
معمولا اعتقاد بر این است به علت بیماری مینیر، عدم تعادل مایع در گوش داخلی بعلت سوء جذب آن در حفره اندولنفاتیکی است اما شواهد نشان می دهند که اکثر افراد مبتلا به مینیر، ممکنست انسدادی در مجاری اندولنفاتیک خود داشته باشند. صرفنظر از علت این بیماری (Endolympatic Hydrops) مینیر اتساع فضای اندولنفاتیکی است. افزایش فشار در سیستم یا پارگی غشاهای گوش داخلی نشانه های مینیر را تولید می کند.
بیش از 4/2 میلیون نفر در ایالات متحده از بیماری مینیر رنج می برند. این بیماری در بالغین شایعتر است و سن متوسط بروز آن 40 سالگی است. نشانه های بیماری معمولا بین 20 تا 60 سالگی شروع می شوند. اما بروز این بیماری در کودکان 4 ساله و بالغین در همه سنین حتی 90 سالگی گزارش شده است. مینیر در زنان و مردان شیوع یکسانی دارد و بروز آن در گوش راست و چپ نیز از میزان برابری برخوردار است. بیماری در 20% بیماران دوطرفه است. در حدود 20% بیماران دارای سابقه خانوادگی مثبت برای بیماری هستند.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد