افراد مبتلا به کاهش شنوایی حسی- عصبی شدید و دو طرف که از وسایل کمک شنوایی معمول سودی نمی برند از حلزون کاشتنی بعنوان یک پروتز شنوایی استفاده می کنند. کاهش شنوایی ممکنست مادرزادی یا اکتسابی باشد. کاشت حلزون هرگز یک شنوایی طبیعی برای فرد تامین نمی کند اما به فرد کمک می کند که صداهای افراد و محیط را در حد متوسط به بالا بشنود. این وسیله موجب تحریک مستقیم عصب شنوایی می شود و نیاز به سلول های مویی گوش داخلی را که کارایی ندارند از بین می برد. میکروفون و مبدل سگینال خارج از بدن قرار دارند و تحریک الکتریکی را به الکترودهای کاشته شده در بدن منتقل ی نمایند. پیام های الکتریکی فیبرهای عصب شنوایی را تحریک می کنند و این تحریک عصبی را به مغز می رسانند که در آنجا پیام تفسیر می شود.
داوطلبیین کاشت حلزون که باید حداقل یکسال سن داشته باشند با دقت هر چه بیشتر و پس از انجام اقدامات زیر انتخاب می شوند: تهیه تاریخچه دقیق گوش، معاینه فیزیکی، آزمون های ادیومتری، رادیوگرافی و آزمایشات روانپزشکی. معیار عمومی برای انتخاب بزرگسالان کاندید جهت کاشت حلزون عبارتند از:
کاهش شنوایی حسی- عصبی شدید در هر دو گوش
ناتوانی در شنیدن و تمایز کلمات گفته شده علیرغم استفاده از وسایل کمک شنوایی.
عدم ممنوعیت طبی برای کاشت حلزون یا بیهوشی عمومی
مواردی که بهبودی در توانایی شنیدن موجب بهبود کیفیت زندگی بیمار می شود.
در جراحی کاشت حلزون، یک گیرنده کوچک از طریق برش پشت گوش در استخوان گیجگاهی قرار داده
می شود و سپس الکترودها در گوش داخلی که گذاشته می شوند. میکروفون و مبدل سیگنال ها به صورت یک مجموعه خارجی، در بیرون مورد استفاده قرار می گیرند. بیمار تحت برنامه های توانبخشی گسترده بوسیله گروه توانبخشی قرار می گیرد. این برنامه ها توسط یک شنوایی سنج و یک پاتولوژیست گفتار اجرا می شود. برای آموزش تفسیر صداهای حاصل از حلزون کاشته شده ممکنست چند ماه وقت لازم باشد کودکان و بالغینی که قبل از یادگیری تکلم، شنوایی خود را از دست داده اند به زمان بیشتری نیاز دارند. موفقیت کاشت حلزون بسیار متغیر است و هنوز درباره استفاده از آن بخصوص در میان افراد ناشنوا بحث و جدل وجود دارد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
