همه موجودهای زنده به منظور رفع نیازها و انجام یافتن خواستهایشان به نحوی با همنوعان خود ارتباط برقرار می کنند و از این رهگذر پایه های زندگی اجتماعی را برای بقاء خود هموار می سازند. جانوران از هر دسته ای که باشند نشانه ها و نمادهای خاصی را خواه صوتی و خواه رفتاری به کار می برند.
موجود آدمی به دلیل دستگاه صوتی بسیار پیشرفته اش که مکانیزم سخنگویی او را تشکیل می دهد با همنوعان خود از راه زبان رابطه برقرار می کند. این وسیله را ارتباط کلامی نیز می نامند. اما جانوران به سبب نقص دستگاه صوتی و نداشتن مرکز سخنگویی در مغز دارای ارتباط غیر کلامی هستند. در میان آدمیان نیز افراد کر و لال از طریق نشانه ها و نمادهای قراردادی ارتباط غیر کلامی برقرار می سازند، همان طور که چراغ راهنما، نشانه های رانندگی، اشاره با سر و گردن، دستها و انگشتها، لبها، چشمها و ابروها و حتی حالت قیافه اندیشه و منظوری را به دیگران القاء می کنند. البته در این گونه ارتباطها معنی و مفهوم نشانه ها و نمادها باید برای هر دو طرف آشکار و مشخص شده باشد. ما در این مبحث درباره ارتباط غیر کلامی بیش از این سخنی نمی گوئیم و سهم زیادتری را به ساخت زبان که با رفتار آدمی ارتباط دارد اختصاص می دهیم.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
