یکی از وظیفه های مهم زبان ارتباط دادن صوتهای گفتاری با معنی آنهاست. بدین گونه که گوینده تجربه معنی دار را به یک رشته لفظهای صوتی تبدیل می کند و شنونده نیز به نوبه خود از آن لفظها معناهایی برداشت
می کند. به طور کلی ساخت هرزبانی از صوتهایی به صورت واجها، تکواژها، واژه ها، جمله ها و قاعده های مربوط به آنها تشکیل می شود. در زیر به اختصار به شرح هر یک از آنها می پردازیم.
واجها
هنگامی که برای بیان مقصود و نظر خود صداهای مشخصی را از دهان خارج می کنیم آنها را صوت یا لفظ
می نامند. هر لفظی از یک دسته واج یا واحد صوتی تشکیل یافته است. هر زبانی واجهای مخصوص به خود دارد. چنانکه در زبان فارسی روی هم رفته بالغ بر 30 واج همخوان (صامت) و واکه (صدادار) وجود دارد. این تعداد در زبان انگلیسی به حدود 45 واج می رسد. در زبان عربی واجهای P , V وجود ندارد، چنانکه در زبان فارسی نیز واجهای w و th به کار نمی رود.
تکواژها
تکواژها کوچکترین واحد معنی داری هستند که در ساخت هر زبانی دیده می شود در فارسی لفظهای: در، دو، سه، با، بی، مند، نده، ها، ان (جمع) و مانند آنها را تکواژ می نامند. هر تکواژی معمولا از ترکیب دو یا چند واج به وجود می آید که ممکن است به صورت یک کلمه یا یک پیشوند و پسوند نمایان گردد.
شمار تکواژها محدود است. در هر زبانی دستورهایی وجود دارد که ترکیب واجها را مشخص می کند مانند اینکه در زبان فارسی هیچ واژه ای با دو همخوان پیاپی آغاز نمی شود. در صورتی که در زبان انگلیسی و فرانسه و بسیاری زبانهای دیگر این امکان وجود دارد. مانند Structure (ساخت). در انگلیسی بعضی از واژه ها را به سه همخوان یا خوشه Str , SPL و در روسی با Stch , Zdr آغاز می کنند. در زبانهای اسلاوی به طور کلی بعضی از واژه ها به واجهای vg , zb آغاز می شوند که در بسیرای زبانها، از جمله فارسی، چنین شیوه ای به کار نمی رود. اما باید دانست که اگر محدودیتی در ساخت واژه ها وجود نداشت هر تغییری در هر واجی تکواژ جدیدی به وجود می آورد و لغزش و سردرگمی بیشترری را در زبان فراهم می ساخت.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد