انسان معمولا می کوشد از راه فکر و اندیشه مسائل و مشکلات زندگانی خود را حل کند. یکی از ویژگیهای اندیشه استدلال منطقی است. منظور از استدلال یک رشته روابط به هم وابسته ذهنی یا همخوانیهایی است که به وسیله یک مساله آغاز می شود و با حل آن پایان می پذیرد. استدلال درست باید جهت و هدف داشته باشد. به این معنی که وقتی استدلال می کنیم اندیشه ما باید در جهت مشخص سیر کند. اگر اندیشه جهت مشخص نداشته باشد ماند تداعی یا همخوانی آزاد خواهد بود و ممکن است به نتیجه مطلوب پایان نپذیرد. به طور کلی هر عملی که افراد آدمی انجام می دهند اگر بر اندیشه درست و سنجیده مبتنی نباشد و همه موارد مثبت و منفی آن مشخص نگردیده باشد ممکن است سرانجامی جز زیان و پشیمانی در پی نداشته باشد. برای نمونه رفتن به یک مسافرت چند روزه باید با فرصت، زمان مناسب، امکانات مالی و مادی و بجا بودن اقدام سازگار باشد.
استدلال از راه ترکیب کردن تجربه های گذشته صورت می گیرد و آن فرآیند یا عملی است که به وسیله نمادهای ناشی از تجربه های پیشین انجام می شود. بدین معنی که اگر کسی درباره تجربه خود در گذشته بیندیشد و آن را با تجربه ای دیگر آن چنان ترکیب کند که به حل مساله تازه ای منجر شود در واقع از فرآیند استدلال بهره جسته است. بنابراین فرد هنگام استدلال کردن تجربه های گذشته خود را به یاد می آورد سپس اینها را به گونه ای ترکیب می کند که به حل مساله معینی بینجامد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
