هورمون عشق هورمونی است که مانع از بی بند و باری جنسی می شود. داشتن این هورمون در افراد باعث ایجاد عشق و وفاداری نسبت به همسر می شود. کسانی که در بدن خود این هورمون را ندارند برای رابطه ی جنسی شرکای زیادی دارند. هورمون “اکسی توسین” و “وازوپرسین” دو هورمونی است که باعث ایجاد عسق و وفواداری در افراد می شود.
وجود این هورمون ها باعث می‌شود که رابطه جنسی فقط به تولید مثل، محدود نشود بلکه در انسانها نوعی رابطه عاطفی نیز ایجاد می‌کند.
وی اظهارداشت: میمون های «بونوبو» در رفتارهای جنسی خود تنوع طلبی دارند و با ماده میمونهای متعدد رابطه جنسی برقرار می‌کنند اما سوال این جا است که چرا انسان به رغم اینکه ژن هایی شبیه به میمون دارد، تنوع طلبی جنسی کمتری در طول حیات بروز می دهد؟
وی اظهارداشت: حیواناتی همچون موش صحرایی هم هستند که در تمام طول عمر خود یک جفت را بیشتر انتخاب نمی کنند و اگر جفت آنها از بین برود تا آخر عمر بدون جفت به زندگی خود ادامه می دهند. وی گفت: تحقیقات علمی بر روی این نوع موش ها نشان می دهد که اگر هورمون اکسی توسین در آنها ترشح نشود شرکای جنسی متفاوتی خواهند داشت.
وی افزود: همچنین تحقیقات نشان داده است وقتی هورمون اکسی توسین را در انسان از طریق مخاط بینی اسپری کنند به یک شریک جنسی اکتفا خواهد داشت و تمایلی به ایجاد رابطه با شرکای جنسی متعدد در وی از بین می‌رود. وی افزود: عشق باعث می‌شود تا فرد به شرکای جنسی متعدد تمایلی نداشته باشد که متعاقب آن احتمال ابتلا به عفونتهای جنسی در وی کمتر می شود و همچنین طول عمر بیشتری نیز خواهد داشت.
این متخصص اعصاب و روان گفت: انسان از معدود پستاندارانی است که فرزندش به کمک او برای ادامه حیات نیاز دارد و حفظ و بقای نوزاد به بقای عشق در انسان نیز کمک می کند.