در گلوکوم نوزادان پزشک با برش دادن بافت جنینی که موجب اختلال در خروج مایع زلالیه از اتاقک قدامی شده است مسیر خروجی را باز می کند. این شکاف ممکن است از بخش درونی اتاقک قدامی و یا از بخش خارجی آن ایجاد شود (ترابکولوتومی Trabeculotomy).
در حمله های حاد گلوکومی ارتباط اتاقک ها در بخش مردمک چشم قطع شده و موجب برآمدگی عنبیه به سمت جلو و انسداد زاویه محل خروج مایع زلالیه می شود.
در گلوکوم زاویه بسته با برش دادن بخش کوچکی از عنبیه ارتباط اتاقک های قدامی و خلفی چشم به وضع عادی خود بر می گردد. در گلوکوم اولیه زاویه باز و گونه های دیگری از گلوکوم مزمن که نیازی به یادآوری آن ها نیست ناچار هستیم کانال و مسیر جدیدی برای خروج مایع زلالیه از چشم ایجاد کنیم همچنین بای از پیدایش عفونت و گسترش آن به درون چشم نیز جلوگیری شود. برای این کار از لایه نازک و ظریفی که روی سفیدی چشم قرار دارد یعنی بافت ملتحمه چشم استفاده کنیم. گاهی وقت ها هم لایه ای از صلبیه چشم را برای محافظت از منفذ و کانال ایجاد شده به کار می گیریم به این روش جراحی ترابکولکتومی گفته می شود.
در اصل روش های گوناگون دارای ارزش یکسانی هستند و این که جراح باید کدام روش را برگزیند در بحث این کتاب نمی گنجد ولی شیوه کلی در همه این روش ها مانند عمل های جراحی ترابکولتومی برگرداندن لایه از بافت ملتحمه چشم و ایجاد یک کانال به وسیله برش دادن و جدا کردن بخش کوچکی از این بافت در حاشیه قرنیه است پس از اتمام این مرحله ها بافت ملتحمه را به جای خود برگردانده و به طور کامل می دوزند. یکی از مزیت های عمل برداشت بافت (Trabeculotomy) آن است که منفذ خروج مایع به وسیله لایه ای از دیواره صلبیه محافظت می شود و این دیواره می تواند به خوبی بافت ملتحمه و شکاف مزبور را حفظ کرده و در مرحله های ابتدایی جلوی خروج بیش از اندازه مایع ها را بگیرد. روش دیگری که ممکن است برای ایجاد مسیر خروجی مایع زلالیه انجام گیرد استفاده از لوله های ظریف و توخالی است که این روش ها به طور معمول در موردهای گلوکوم مقاوم یا پس از چند بار عمل جراحی مورد استفاده قرار می گیرد.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
