این وضعیت که رتینوپاتی دیابتی زمینه ای نیز نامیده می شود در کسانی که سال ها به دیابت مبتلا هستند بسیار شایع است. در این مرحله درگیری عروق خونی شبکیه شروع شده است. مکن است عروق خونی شبکیه گشاد شده و بیرون زدگی (میکروآنوریسم) پیدا کرده و خون یا مایع از آن ها نشت کند و در بافت شبکیه ایجاد تورم نماید. برخی از عروق ریز شبکیه نیز در این مرحله بسته می شوند. این امر موجب ایجاد کم خونی بافتی در شبکیه می شود.
در صورتی که تورم بافتی یا کم خونی بافتی ناحیه مرکز بینایی را درگیر سازد دید کم خواهد شد. در غیر این صورت دید طبیعی خواهد بود و تهدیدی برای بینایی محسوب نمی شود اما پیشرفت بیماری می تواند منجر به انواع جدی تر رتینوپاتی شده که بر بینایی تاثیر گذارند.
بنابراین رتینوپاتی دیابتی غیر تکثیری از دو طریق بر روی عملکرد بینایی تاثیر می گذارد:
1- افزایش نفوذ پذیری عروق داخل شبکیه که منجر به تورم (اِدم) ماکولا می شود.
2- درجات متغیری از انسداد مویرگ های داخل شبکیه که منجر به کم خونی (ایسکمی) ماکولا می شود.
هر دو تغییر فوق را ماکولوپاتی به معنی بیماری ماکولا (مرکز بینایی) می نامند. در صورت ایجاد ماکولوپاتی دید مرکزی فرد به تدریج بدتر شده و ممکن است تشخیص صورت افراد در فاصله دور مشکل شود و یا دیدن جزئیاتی مانند نوشته های کوچک برایش سخت گردد. مقدار دید مرکزی از شخصی به شخص دیگر متفاوت است اما با این حال دید محیطی حفظ خواهد شد. ماکولوپاتی علت اصلی کاهش بینایی در دیابت است و به تدریج بروز می کند. ماکولوپاتی به ندرت باعث نابینایی کامل می شود. با تشخیص به موقع و زودرس عوارض دیابت در این مرحله می توان با درمان های مناسب چشمی از پیشرفت آن ها و ایجاد کاهش بینایی بیشتر جلوگیری کرد و ورود به مرحله بعدی بیماری را که شدیدتر و خطرناک تر است پیشگیری یا کنترل نمود.
این مطلب اختصاصی سایت دکتر سلام می باشد استفاده از آن فقط با ذکر منبع مجاز می باشد
