همانطوریکه می دانیم وقتی عروق کرونز دچار آسیب می شوند سلامت فرد را تهدید میکند و در واقع جز بیماریهای مهم است اکنون ببینیم به چه دلیل عروق کرونر دچار بیماری می شود و دلیل اصلیش چیست در ادامه در این باره بیشتر توضیح داده شده است
بنظر می رسد تجمع بیش از حد سلولهای ایمنی در پلاک های شریانی و استفاده ی بیش از حد گلوکز علت عمده ی بروز بیماری عروق کرونر باشد.
محققان دانشکده ی پزشکی دانشگاه استنفورد جزئیات کشف خود را بصورت آنلاین در مجله ی Experimental Medicineمنتشر کردند، نتایج این تحقیق می تواند به ابداع مداخلات درمانی جدیدی برای محافظت از افراد در برابر این بیماری( تا حدی) کمک کند.
بیماری عروق کرونرعلت شماره ی یک مرگ و میر در ایالات متحده است. پرفسورWeyandنویسنده ی ارشد این تحقیق می گوید: ما دریافتیم که یک نقص درمتابولیسم گلوکز توسط گروه خاصی از سلولهای ایمنی مرتبط با پلاک های سرخرگی عامل کلیدی تحریک این سلولها به ورود به مرحله ی التهابی بیش از حد است. محققان کشف کردند که : مسدود نمودن مصرف اضافی گلوکز یا ممانعت از ارتباطات پایین دستی در این زنجیره ی وقایع بیوشیمیایی می تواند از فعال سازی این سلولها و ورود به مرحله ی التهاب بیش از حد جلوگیری کند.
دکتر Weyandمی گوید: این یافته ها از این موضوع که تنها رسوب مواد چربی در شریانها باعث بیماری عروق کرونر نمی شود بلکه التهاب مزمن زمینه ساز مسدود شدن این عروق است، حمایت می کند. البته تاکنون علت این التهاب ناشناخته مانده بود.
معمای حمله ی قلبی
بیماری عروق کرونر که مسئول تقریباً نیمی از مرگ و میر در ایالات متحده است، هنگامی اتفاق می افتد که جریان خون از سرخرگهای تأمین کننده ی قلب دچار اختلال می شود. فرآیند زمینه ساز انسداد عروق کرونر تجمع پلاک هایی درون این سرخرگ ها است که به آن آترواسکلروز می گویند. اکثر ما در طول عمر خود دچار تجمع پلاک ها درون سرخرگها کرونر قلبی خود می شویم تجمع این پلاک ها می تواند از سنین پایین آغاز شود، گاهی در افرادی در سنین 15 تا 20 سالگی این گونه رسوبات درون سرخرگهای کرونر مشاهده می شود و با افزایش سن این تجمع پیشرفت می کند.
هنگامیکه این پلاک ها به اندازه ی کافی سفت شوند، می توانند جلوی عبور جریان خون را بگیرند. قبل از این تصور می شد که این انسداد باعث حمله ی قلبی می شود اما یک معما باقی مانده بود چنانچه این فرآیند به این اندازه تدریجی است چرا حمله ی قلبی بصورت ناگهانی رخ می دهد؟
در حالیکه رسوب مواد چربی در عروق کرونر جزء نخست پلاکهای شریانی است، در حال حاضر مشخص شده است پلاک ها همچنین حاوی سلولهای ایمنی هستند، نوعی که به آنها ماکروفاژ گفته می شود. این سلولها مسئول حمله و هضم باکتریهای مهاجم، ترمیم بافت آسیب دیده و تمیز کردن ذرات باقیمانده از آسیب پس از ترمیم یا عفونت و اعمال دیگر هستند، ما بدون وجود ماکروفاژها قادر به ادامه ی حیات نیستیم.
ماکروژها به دو دسته ی عمده تقسیم می شوند: نوع مهربانتر که اصطلاحاً به آنها M2 macrophagesاطلاق می شود مانند مهندسان ساختمانی هستند که مسئول پاک کردن بقایای سلولی، آزاد کردن عواملی برای تشویق سلولهای جدید به رشد و تحریک جریان خون و نظارت بر ترمیم بافت هستند.
نوع دیگر آنها که M1 macrophagesنام دارند، سلولهای التهابی هستند: مانند پلیسهای راهنمایی و رانندگی به محض دیدن پاتوژنها سوت می کشند و سایر سلولهای ایمنی را به صحنه فرا می خوانند. علاوه براین، آنها خود به مهاجمان حمله می کنند و از مواد شیمیایی مضری بنام رادیکالهای آزاد برای حمله به پاتوژنها استفاده می کنند آنها پروتئینهایی را تولید می کنند که بطور موضعی و سیستمیک به سیستم ایمنی بدن وضعیت “هشدار ویژه ” را اعلام می کند.
دکتر Weyandمی گوید: برخی بر این باورند که ماکروفاژهای بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر آنقدر به عملکرد التهابی خود سرگرم هستند که از وظایف تمیز کاری خود غافل شده اند و این موضوع موجب رشد پلاک ها تا میزان انسداد عروق کرونر می شود. در هر صورت، التهاب مداوم سبب می شود پلاک ها بطور فزاینده ای شکننده شوند و گاهی قطعه ای از پلاک ناگهان جدا شده و موجب پاره شدن دیواره ی عروق کرونر می شود در این هنگام تشکیل سریع لخته می تواند سبب آغاز حمله ی قلبی شود. وجود سطح کمی از التهاب سیستمیک بالا، می تواند با آزمایشات خون نظیر مقدار پروتئین cواکنشی یا CRPمشخص شود که یک آزمایش روتین برای بررسی سلامت عروق است.
هم اکنون دانشمندان دریافتند که داروهای استاتین که بطور قابل ملاحظه ای پیشرفت بیماری عروق کرونر را کند کرده وازحملات قلبی جلوگیری می کنند، نه تنها میزان چربی را کاهش می دهند بلکه موجب کاهش التهاب سیستمیک می شوند و به همین دلیل استاتین ها مشکلات مرتبط با قلب را در میان بیمارانی که مقدار چربی خون آنها نرمال است اما مقدار CRPدربدن آنها بالا است را کاهش می دهد.
آزمایش CRPبه نوبه ی خود یک پروکسی خوب برای پروتئین دیگری (IL-6)است که دارای نقش مهمی در تحریک التهاب در سراسر بدن است، اولین تولید کنندگان IL-6سلولهای ماکروفاژ M1هستند.
ماکروفاژها زندگی خود را در بدن با نام مونوسیت ها که در مغز استخوان تولید می شوند، آغاز می کنند سپس به جریان خون راه می یابند و به سیگنالهای شیمیایی خطر که وجود جراحت یا عفونت احتمالی را نشان می دهند، پاسخ می دهند. آنها سپس وارد بافت می شوند در آنجا اقامت کرده و به ماکروفاژ تمایز می یابند.
دکتر Weyandو همکارش به مطالعه ی مونوسیت های خون 140 بیمار مبتلا به بیماری عروق کرونر با 105 فرد سالم که از نظر جمعیتی با گروه اول همسان بودند، پرداختند. دانشمندان این مونوسیتها را کشت کرده و با استفاده از روشهای آزمایشگاهی استاندارد آنها را به ماکروفاژ تبدیل کردند. آنها دریافتند مونوسیت های بیماران عروق کرونر (که یک بار حمله ی قلبی را تجربه کرده بودند) مستعد تبدیل شدن به ماکروژهای M1هستند که تولید کننده ی اینترلوکین –6 می باشند.
دکتر Weyandمی گوید: ما دریافتیم که ماکروفاژهای افراد مبتلا به دیابت نوع 2، هایپرلیپیدمیا و یا فشار خون بالا نیز مقادیر بیشتری IL-6تولید می کنند(هر یک از این بیماریها به عنوان عوامل خطر بیماری عروق کرونر شناخته شده اند). هر چه تعداد فاکتورهای خطر بیماران بیشتر باشد، مقادیر بیشتری IL-6توسط ماکروفاژهای آنها تولید می شود.
دکتر Weyandمی افزاید: حتی قبل از وارد شدن مونوسیت ها به درون پلاک های سرخرگی و تبدیل شدن به ماکروفاژ، این مونوسیت ها آموخته اند که بسوی ملتهب شدن پیش روند. اگر شما سلولهای نرمال مونوسیت یا ماکروفاژ را بیش از حد تغذیه کنید، آنها به تولید مقادیر زیادتری از IL-6نمی پردازند ما می خواستیم علت این پدیده را درک کنیم.
محققان ابتدا متوجه شدند غلظت رادیکالهای آزاد درون ماکروفاژهایی که از افراد بیمار مشتق شده است دو برابر ماکروفاژهایی است که از افراد سالم منشاء گرفته اند. آنها تولید رادیکالهای آزاد را درمیتوکندری ماکروفاژهای افراد بیمار دنبال کردند هر چه میتوکندریها شدیدتر به فعالیت می پردازند تعداد رادیکالهای آزادی را که در طی این فرآیندها تولید می کنند، افزایش می یابد. وظیفه ی میتوکندری تأمین انرژی سلول با مصرف مواد قندی است.
هنگامیکه دانشمندان از دارویی برای توقف تولید رادیکال آزاد در میتوکندری ماکروفاژهای مشتق شده از بیماران استفاده نمودند، تولید اینترلوکین 6بطورقابل توجهی کاهش یافت. مسدود نمودن متابولیسم گلوکز در میتوکندریها نیز همین تأثیر را داشت. دکتر Weyandمی گوید: چیزی در رابطه با متابولیسم گلوکز در میتوکندری اتفاق می افتد که موجب تولید بیش از حد اینترلوکین 6می شود. محققان می گوید: تولید بیش از حد رادیکالهای آزاد درمیتوکندری ماکروفاژهای مشتق شده از بیماران به جذب بیش از حد گلوکز توسط این سلولها بر می گردد که دلیل آن تولید بیش از حد پروتئینی است که مسئول انتقال گلوکز بدرون سلولها است.
دکتر Weyandمی افزاید: اولین مشکل در واقع جذب گلوکز با سرعت بسیار بالا در ماکروفاژها نسبت به سلولهای نرمال است. این موضوع سبب می شود شکستن مولکولهای گلوکز در میتوکندریهای این ماکروفاژها سریع تر انجام شود که موجب گرم شدن بیش از حد میتوکندری و تولید مقادیر بسیار زیاد رادیکالهای آزاد و بدنبال آن سایر مسائل التهابی می شود.
منبع : http://diabetestma.org
