کم نیستند کودکانی که شب دچار کابوس می شوند. اما عده ی کمی از این کودکان هستند که بخاطر ترس از کابوس به سرغ مادرشان می روند. کابوس شبانه و وحشت شبانه با هم تفاوت هایی دارد و هر یک از آنها راه های مقابله ی متفاوتی دارند. کابوس شبانه در بین کودکان سه تا چهار ساله و هشت تا ده ساله شیوع دارد و این موضوع در بین پسر بچه ها بیشتر است.
کابوس شبانه معمولاً هنگامی پیش می آید که کودک از نظر رشد جسمی و روانی، سریع باشد و درباره دنیای پیرامون خود، آگاهی های جدیدی پیدا کرده باشد. کودک در سن سه – چهار سالگی دائم جملاتش را با کلمه «چرا » شروع می کند. کودکان هنگامی که مضطرب هستند، بیشتر کابوس می بینند. کابوس حتماً نشانه اختلال عاطفی نیست، بلکه دیدن یک فیلم ترسناک یا شنیدن یک قصه، قبل از رفتن به رختخواب، ممکن است این مسئله را به وجود آورد. ممکن است کودک با فریاد شما را صدا بزند و آشکارا نگران و مضطرب باشد، از خواب بپرد و خوابش را برای شما تعریف کند، هرچند بچه های کوچک نمی توانند توضیحی بدهند.
در طول روز، به سئوالاتش پاسخ مناسب سن او را بدهید تا آرامش بیشتری پیدا کند. اگر کابوس شبانه به طورمکرر پیش می آید، بهتر است برنامه دلپذیری را برای هنگام خواب کودک فراهم کنید، به او اطمینان خاطر بدهید که خطری تهدیدش نمی کند، بغلش کنید، چراغ خوابش را روشن بگذارید و عروسکی را که دوست دارد به دستش بدهید.
وحشت های شبانه زیاد نیست و معمولاً پسران چهار تا هفت ساله به آن دچار می شوند. کودک از خواب عمیق می پرد و واقعاً وحشت می کند، اما صبح هیچ چیز را به یاد نمی آورد. در این اوقات، معمولاً کودک با یک جیغ هولناک ازخواب می پرد ، در رختخواب می نشیند، به روبرو خیره می شود، عرق می کند و زیرلب کلماتی را به شکل نامفهومی زمزمه می کند. او از حضور اطرافیان آگاهی ندارد، بیدار نمی شود و در مقابل بیدارشدن مقاومت می کند. درچنین وضعیتی ، کنار او بمانید، ولی کاملاً آرام باشید و بگذارید بدون این که از خواب بیدار شود، دوباره بخوابد.
شایدموقعی که می خواهید بغلش کنید، شما را پس بزند. او نمی داند که شما آنجا هستید. صبح هم از او چیزی نپرسید، چون جوابی ندارد و فقط نگران می شود. در چنین مواردی ، کودک را پانزده دقیقه قبل از آن که معمولاً وحشت شبانه اتفاق می افتد، بیدار کنید. با دیدن اولین نشانه افزایش حرکات او هم ، بیدارش کنید و مطمئن باشیدکه این عارضه در ظرف سه – چهار شب از بین می رود.
گاهی اوقات مصرف دارو هم ضرورت پیدامی کند که البته منحصراً باید با تجویز پزشک صورت بگیرد، ولی اغلب بچه ها بدون نیاز به دارو، این مرحله را پشت سر می گذارند.
