بالبی، مشاهده کرد که ظاهرا نوزادان به گونه ای برنامه ریزی شده اند که با مراقبان خود روابطی نزدیک برقرار کنند. نوزادان در حوالی نه ماهگی با دیدن غریبه ها دچار ناراحتی می شوند. این وضعیت در هنگام جدایی آنها از مراقبان خود تشدید می شود. در چنین وضعیتی نوزاد با گریه کردن اعتراض خود را به جدایی نشان می دهد. وقتی نوزاد بار دیگر به مراقبت خود می پیوندد آرام می گیرد. در این هنگام ممکن است نوزاد لبخند بزند یا صدایی از خود در بیاورد که حاکی از خوشحالی اوست یا این که سعی کند خود را به او برساند. بالبی بیان داشت که این رفتار نوزادان و کودکان خردسال که به کسانی که از آنها مراقبت می کنند احساس دلبستگی پیدا می کنند یک رفتار انطباقی است. دنیا جای خطرناکی است و کودک خردسال به کسی نیاز دارد که به او نزدیک باشد و از او مراقبت کند و او را از خطرها و صدمات در امان نگه دارد. با این که در اکثر مواقع چنین فردی معمولا پدر یا مادر کودک است اما هر فردی که از کودک مراقبت می کند نیز می تواند نماد دلبستگی او باشد مثلا پدر بزرگ، مادر بزرگ، پدر خوانده یا مادر خوانده، پرستار کودک و حتی مربی یا معلم او.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
