با وجود این که این قبیل والدین خارق العاده نیستند اما غالب والدین کودکانی که دلبستگی ناایمن دارند افراد بدی نیستند. آنها با والدین کودکانی که به پدر و مادرشان دلبستگی ایمن دارند از جنبه بسیار خاصی متفاوت اند. به این معنا که آنها آن اندازه که باید به نیازهای فرزندان خود توجه نمی کنند. همه والدین به یک اندازه حساس نیستند. همه آنها از این که بیشتر از نیازهای فرزندانشان به نیازهای خودشان بپردازند احساس راحتی نمی کنند مسئول باشند. والدین می توانند یاد بگیرند که به نیازهای فرزندان خود بیش از گذشته حساس و پاسخگو باشند. چنین چیزی معمولا یک نقص درست نشدنی نیست بلکه جنبه ای از شخصیت والد است که بر فرزند او آثار منفی و عمدتا ناخواسته شدیدی می گذارد.
بسیاری از والدینی که به فرزندان خود بی تفاوتند یا آن که آنها را از خود طرد می کنند همیشه این طور نیستند. رفتار بسیاری از آنها متغیر و ناپایدار است. پدری یا مادری که رفتار ثابتی ندارد بعضی وقت ها با فرزند خود گرم و صمیمی است و بعضی وقت ها سرد و بی عاطفه در مواقعی راحت و خوش اخلاق است و در مواقعی دیگر خشک و سخت گیر. بسیاری از این قبیل والدین تا زمانی که احساس استرس نکنند می توانند والدینی صمیمی و مهربان باشند. اما در شرایط پر فشار واکنش آنها به استرس به صورت خودخواهی و به راحتی از کوره در رفتن در برابر کارهایی در می آید که به صورتعادی معمولا باعث آزار و اذیتشان نمی شود. از بعضی جهات داشن یک والد دمدمی مزاج بدتر از والدی است که همیشه فرزند خود را طرد می کند یا به او بی تفاوتاست به دلیل این که در چنین شرایطی شاید کودک خود را مسبب تغییر خلق و خوی پدر یا مادرش بداند و تقصیرها را متوجه خود کند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
