افراد مبتلا به اندوهگینی و ترشرویی گاهی انسان های سالم ولی نگران تلقی می شوند و از این رو تحت معالجه قرار نمی گیرند. این تشخیص کاملا عاری از واقعیت است. چگونه می توان انسانی را سالم نامید که در یک دوره دو ساله بیشتر اوقات احساس افسردگی می کند از عهده کارهایش بر نمی آید از زندگی لذت نمی برد از خودش بیزار است خوب نمی خوابد و قدرت چاره جویی برای این همه مشکلات را ندارد؟ شاید برای این گونه افراد عنوان مجروحین سرپا بهتر باشد. آن ها با زندگی سر می کنند لیکن زندگی شان بیشتر تهوع آور، مظلومانه و کوتاه مدت است. آنان افراد روان رنجور خودمخرب نیستند بلکه دردمندان و خود قربانی کنندگان درازمدت هستند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
