اختلال دوقطبی یکی دیگر از انواع نگران کننده افسردگی است که به نظر می رسد به لحاظ کیفی با افسردگی اساسی، اختلال افسرده خویی و اختلال افسردگی نامشخص تفاوت دارد. اختلال دوقطبی نوع اول شامل بروز حادثه های ضمنی افسردگی اساسی توام با دوران های شیدایی است. دوره شیدایی بایستی دارای شرایط زیر باشد:
الف) دوران مشخص و متمایزی از خلق و خوی تحریک پذیر که به صورتی غیر عادی و مستمر شدت و وسعت یافته باشد.
ب) داشتن دست کم سه مورد از هفت عارضه زیر به طور همزمان:
1. عزت نفس یا خود بزرگ پنداری طغیانی
2. کاهش چشمگیر در نیاز به خوابیدن
3. فشار در تکلم
4. تهاجم افکار و عقاید
5. حواس پرتی برجسته
6. افزایش فعالیت های هدف دار یا تهییج روانی حرکتی
7. زیاده روی در فعالیت های لذت آفرین بدون توجه به عواقب ناخوشایند آن
ج) عوارض این بیماری بایستی به اندازه ای شدت داشته باشد که سبب ناتوانی محسوس در کارآیی بیمار شود یا خودش یا دیگران را در معرض خطر قرار دهد.
د) عوارض این بیماری نباید ناشی از اسکیزوفرنی یا سوء مصرف دارو باشد.
سن متوسط شروع بیماری اختلال دوقطبی سال های اولیه بعد از بیست است و این بیماری میان مردان و زنان به طور مساوی رواج دارد. آمار نشان می دهد که 4/0 درصد تا 2/1 درصد مردان و زنان در طول عمر خود دچار اختلال دوقطبی می شوند و در هر مقطع از زمان بین 1/0 درصد تا 6/0 درصد از کل جمعیت آمریکا با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند. به اعتقاد من آمار واقعی کسانی که دچار اختلال دوقطبی و به ویژه دوقطبی نوع دوم که شدیدتر است هستند بیشتر از این ارقام است. تاثیر وراثتی در این بیماری بسیار چشمگیر است. خویشاوندان درجه یک بیماران دوقطبی به میزان 12 درصد دچار این بیمای می شوند و 12 درصد دیگر هم به افسردگی اساسی مبتلا می شوند.
اگر افسردگی توام با شیدایی تحت درمان قرار نگیرد دست کم شش ماه دوام می آورد. افسردگی اساسی نیز 8 تا 10 ماه ادامه می یابد. با گذشت زمان دوره های شیدایی زودتر حادث می شوند. میزان خودکشی در بیماران درمان نشده حدود 15 درصد و میزان مرگ ناشی از رفتارهای مخاطره آمیز یا ابتلای هم زمان به چند بیماری بسیار بالاست. بسیاری از بیماران دوقطبی که تحت درمان قرار نگرفته اند در اثر زیاده روی در مصرف مشروبات الکلی سرطان ریه حوادث مختلف یا بیماری های آمیزشی می شوند چون این افراد در هنگام وقوع بیماری دوقطبی آن چنان آسیب پذیر می شوند که احتیاط های لازم حیاتی را مراعات نمی کنند
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
