اختلال انطباقی هنگامی تشخیص داده می شود که افسردگی به واقع واکنش روشنی نسبت به فشار روانی بیرونی باشد. این بیماری همانند غصه داری نیست. غصه داری همان حالت های احساسی و ظاهری افسردگی را دارد با این تفاوت که غصه داری معمولا بدون اینکه نیاز به کارهای درمانی داشته باشد بهبود می یابد البته شدت عارضه نیز قابل توجه است. بیشتر کسانی که غصه دارند با وجود آن می توانند بر این باور باشند که زندگی ادامه می یابد و احتمال فراوان دارد که روزهای خوش و لذت بخشی در انتظارشان باشد که بتوانند از آن بهره مند شوند. آنان احساس کمبود عزت نفس و خود مقصر بینی نامعقول نمی کنند. اما کسانی که به اختلال انطباقی مبتلا هستند وضعیت بدتری را احساس می کنند. آنان در حالت ناامیدی و درماندگی و تهی بودن و لذت ناپذیری به سر می برند. این افراد می توانند به وضوح بگویند چه عاملی آنان را به این روز انداخته که معمولا می تواند یک شکست از دست دادن یکی از نزدیکان یک بیماری یا هرگونه کاهش عزت نفسشان باشد ولی در عین حال هنوز حائز همه معیارهای ابتلا به افسرده خویی یا افسردگی اساسی نیستند. متاسفانه این بیماری هیچ گونه مشخصه ای ندارد که بتوان آینده آن را پیش بینی کرد و معلوم نمی کند که ظرف یک ماه بهبود می یابد یا اینکه بایستی به عنوان اولین حادثه ضمنی برای شروع افسردگی درازمدت تلقی شود. توصیه من این است که چنانچه با گذشت یک ماه پس از شروع تنش های دلسرد کننده بهبود نیافتید یا نتوانستید اقدام موثری به منظور رفع این تنش ها بکنید حتما به پزشک مراجعه کنید.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
