مکانیزم های دفاعی به نوبه خود برای موجودیت انسان ضروری اند. این مکانیزم ها اغلب راهکارهایی ابداعی و تطبیقی برای مقابله با موقعیت های دشوار و افراد مشکل آفرین هستند. اما انسان های افسرده از این مکانیزم های دفاعی به گونه ای افراطی به منظور پرهیز از احساسات خود استفاده می کنند و در نتیجه با خطر از دست دادن کامل توان احساسی خود مواجه می شوند. همه مکانیزم های دفاعی تا حدودی واقعیت ها را دگرگون می کند ولی شدت این دگرگونی ها متفاوت است. مکانیزم های دفاعی در حالت رشد نیافته ای مانند انکار و فرافکنی می توانند واقعیت ها را وارونه کنند. در حالت انکار انسان در واقع نمی تواند درک کند که الکلی بودن او چگونه می تواند سبب آزار دیگران شود هر چند که این موضوع برای هر بیننده واقع گرایی کاملا روشن است. از این روست که مردم نسبت به افراد الکلی برخوردی چنین خشمگینانه دارند. مشکل است باور کنیم که الکلی ها واقعیت ها را آن طور که هست نمی بینند. آن ها در حالی که تحت سلطه بطری مشروب قرار دارند واقعیت دنیا را به گونه ای دیگر می بینند. در فرافکنی انسان علت بروز احساسات خود را به دیگران نسبت می دهد مثلا شوهری که با حالتی ناراحت و خمشگین از سر کار به منزل می آید سخنان بی طرفانه همسر یا فرزندش را دشمنانه و تحریک آمیز تلقی می کند و به این ترتیب جدالی را که دنبالش بوده است به راه می اندازد. مکانیزم های دفاعی در شرایط رشد یافته واقعیت ها را تا حد کمتری دگرگون نشان می دهند. مثلا بذل گویی می تواند وسیله ای برای تغییر دادن انتظارات باشد یعنی موضوعی را که بسیار پر اهمیت و ناکام کننده به نظر می رسد می توان در سایه بذله گویی مسئله ای مضحک و پیش پا افتاده جلوه داد. در مجموع مکانیزم های دفاعی رشد یافته در مقام مقایسه با مکانیزم های دفاعی نابالغ تصاویر و چشم اندازهای دقیق تری از واقعیات را در ذهن ما به وجود می آورند. متاسفانه انسان های افسرده بیش از اندازه از مکانیزم های دفاعی نابالغ استفاده می کنند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
