مجموعه ای از بررسی ها نشان می دهد که مادران افسرده کمتر به نوزادانشان دلبستگی پیدا می کنند به نیازهای او کمتر حساسیت پیدا می کنند و واکنش آنان به رفتار نوزاد ناپیوسته تر می شود و نوزادشان در مقایسه با سایر نوزادان ناخشنودتر و منزوی تر می شود. این نوزادان مشکل تر آرام می گیرند، بیشتر در اضطراب اند و مشکل غذا می خورند یا به خواب می روند. اداره و مهار کردن این گونه اطفال در دوران نوپایی دشوارتر است بیشتر نافرمانی می کنند روحیه منفی دارند و از قبول حاکمیت پدر و مادر امتناع می ورزند. چنین رفتاری گمان مادر را در اینکه کفایت ندارد و در تربیت فرزند ناکام است تقویت می کند و کار بچه داری آن ها ناپیوسته می شود چون متوجه می شود که هر کاری می کند اثری ناملموس دارد. مارجعه مادران سرپرست خانواده که پسری مثلا چهار ساله دارند به درمانگاه ما به قدری پر شمار شده بود که به ناچار طرح تعریف شده ای برای این گونه شرایط تدوین کردیم. به این ترتیب که مادر باید ابتدا با گذاشتن فرزند در پانسیون یا نزد اقوام یا در کمپ یا با استفاده از پرستار بچه از آن وضعیت راحت شود سپس از نظر افسردگی تحت درمان قرار گیرد و از ورود به کشمکش های خانوادگی پرهیز کند و کم کم دلبستگی لازم را با نوزاد خود پرورش دهد.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
