در قرن بیستم به خصوص سال های 1990 تا 2000 جهش بزرگی در زمینه علم عصب زیست شناسی به وجود آمد. به همین دلیل این دوره را دهه مغز می نامند. در کتاب مغز هیجانی نوشته جوزف لدوکس بنیان های عصب- زیست شناسی مغز شرح داده می شود و ارتباط آن با نحوه ادراک ما از ترس مطرح می گردد. لدوکس به طور مفصل در مورد اطلاعات مختلفی که به طور خودآگاه یا ناخودآگاه از یک ورودی حسی فوری (مثل یک تصویر یا بو) به سطوح بالاتر تفکر می رسند و موجب پاسخ جنگ یا گریز به صورت جسمی یا هیجانی می شوند توضیح داده است.
مطالب اساسی که به تدریج در مورد مغز به دست آمده اند تحقیقات دانشمندان را جالب تر و جذاب تر کرده اند. در حال حاضر ما می دانیم که مناطق مشخصی از محور مغز در ایجاد اضطراب نقش دارند یک ناحیه به نام آمیگدال به محرک های خطرناک یا برانگیختن بدن از نظر شیمیایی برای نشان دادن یک واکنش سریع پاسخ می دهد. زمانی که خطری انسان را تهدید می کند ارتباطات آمیگدال با بدن بدون گذر از مناطق بالاتر تفکر برقرار می شود تا پاسخ جنگ یا گریز به سرعت صادر شود. این بخش (که به مرتبط ساختن هیجانات و تفکر اختصاص دارد سیستم لیمبیک نامیده می شود) وقایع ناخوشایند یا سوانح دردناک را به خاطر می سپارد و با کدگذاری این خاطره به ارزیابی موقعیت های خطرناک در آینده کمک می کند. استرس مزمن موجب افزایش کورتیزول می گردد که خود منجر به بروز برخی بیماری ها یا ایجاد اثرات زیان باری بر بدن می شود به همین دلیل اضطراب مزمن اثرات بسیار مخربی بر بدن دارد.
بیشترین مطالعات در زمینه بنیان های عصب شناختی بر روی دو اختلال هراس و استرس پس از سانحه انجام شده است. با این وجود حیطه های مهیج بسیاری هنوز ناشناخته است که
می توانند در تحقیقات آتی با کمک تصویربرداری مغزی و توجه به نقش تمام پیام رسان های موثر در تنظیم اضطراب مورد بررسی قرار گیرند. مهم ترین پیام رسان های عصبی عبارتند از: کورتیزول، اپی نفرین، نوراپی نفرین، گاما آمینوبوتیریک اسید و سرتونین. باید به خاطر داشت که در واقع صدها پیام رسان عصبی ناشناخته در شکل گیری تفکر، احساسات و ارتباطات آن ها با بدن نقش دارند اگر چه اطلاعاتی در مورد عملکرد هر پیام رسان عصبی موجود است اما هنوز در مورد نحوه ارتباط این بخش با کل مغز چیزی نمی دانیم.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
