به این سوال می توان از بعد مالی و انسانی پاسخ گفت. کشور ما سالانه میلیون ها دلار برای درمان اضطراب به عنوان شایع ترین اختلال بهداشت روانی هزینه می کند. بالغ بر نیمی از این مبلغ صرف درمان های طبی مشکلات پزشکی ناشی از اضطراب می شود. این موضوع تایید کننده حقیقتی است که درمانگران و پزشکان با آن مواجه هستند یعنی بیشترین تمرکز سیستم بهداشتی بر اختلالات اضطرابی و درمان آنهاست. از هر پنج بیمار یک نفر برای درمان اضطراب خود بنزودیازپین مصرف می کند و پزشکان مراقبت اولیه 80 درصد داروهای ضد اضطراب/ ضد افسردگی را تجویز می کنند. به علاوه اضطراب موجب غیبت از محیط کار، کاهش کیفیت کاری به دلیل اضطراب، بروز رفتارهای پرخاشگرانه سوء مصرف الکل و مواد، رانندگی در حال مستی و تصادفات و جراحات ناشی از آن می شود.
اگر چه هزینه های مالی اضطراب بسیار بالاست ولی ضررهای انسانی ناشی از آن که غالبا در طول زندگی همراه بیمار است بیشتر می باشد. از جمله ویژگی های اضطرب این است که معمولا اختلالی مزمن است به راحتی از بین نمی رود و بیماران را از جستجوی درمان مناسب باز می دارد. در میان اطرافیان تان کسانی را می شناسید که در معرض اتفاقاتی مثل مرگ فرزند، تجاوز، سوء استفاده جسمی، روانی یا جنسی در دوران کودکی، مشاهده جنگ و مرگ عزیزان، مشاهده درگیری و ضد و خورد دایم والدین قرار گرفته باشند؟ از آن جا که وقوع این اتفاقات باعث شده که این افراد اضطراب شدیدی را تجربه کنند و این حالت به طور دایم در حافظه هیجانی آن ها ذخیره شده است، ممکن است همیشه احساس ناامنی کنند. چنین رخدادهایی می توانند بر ارتباطات آن ها با دیگران، احساس سلامت روانی و آزادی انتخاب شان تاثیر بگذارند که هزینه های روانی بسیار گزافی هستند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
