محققان دانشگاه کپنهاک مکانیزم های جدیدی را در مورد عملکرد دو هورمون اینکرتین یافتند که می تواند روش موثری برای کاهش وزن طولانی مدت باشد.
در این مطالعه ی جدید گروهی ازمحققان کپنهاگ به بررسی نقش هورمون GLP-1و پپتید YY(دو هورمون اینکرتین) درتنظیم هموستازی گلوکز و ترشح انسولین در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 پرداختند. دراین مطالعه 20 فرد چاق به مدت 8 هفته تحت رژیم کم کالری پودری قرار گرفتند، نتیجه ی آن 13 درصد کاهش وزن این افراد بطور متوسط بود.
برنامه ی کاهش وزن اولیه سپس توسط یک پروتکل نگهدارنده به مدت 52 هفته با رژیم غذایی محدودیت خفیف کالری جایگزین شد.
دکتر Torekovاز دپارتمان علوم بیوشیمیایی وهمکارانش سه نمونه ی خونی ازافراد شرکت کننده قبل از کاهش وزن ، بلافاصله پس از کاهش وزن و درانتهای هفته ی 52ام تهیه کرده و مقدار دوهورمون مهار کننده ی اشتها” GLP-1و PYY” را در حالت ناشتا و سپس از غذا بررسی کردند.
پس از گذشت یکسال از کاهش وزن پایدار، نتایج این مطالعه نشان داد که یک تغییر متناسب معکوس درسطح GLP-1(که غالباً درافراد چاق بسیار پایین است) و هورمون گرسنگی گرلین اتفاق افتاده است Iepsenنویسنده ی اول این مقاله و دانشجوی دکتر اعلام کرد که مقدار GLP-1 از قبل از کاهش وزن در مقابل گرلین افزایش می یابد، گرلین بلافاصله پس از کاهش وزن افزایش می یابد و پس از یکسال به مقدار طبیعی خود باز می گردد(علامت کاهش احساس گرسنگی).
تغییر در این دو هورمون نشان می دهد بدن قادراست پس از یکسال خود را با مصرف انرژی کمتر تطبیق دهد و به سطح بهینه ای از هموستازی برسد که به کاهش وزن این افراد کمک می کند.
این پژوهش درمجله ی اروپایی Endocrinology منتشر گردید.همچنین نتایج آن از فرضیه ی ترمودینامیک تعادل انرژی حمایت میکند و نشان دهنده ی یک راه حل برای کاهش وزن است. درحقیقت یک فعل و انفعال هورمونی پیچیده ادامه ی کاهش وزن را تسهیل می نماید.
منبع : diabetestma.org
