عبارت است از تعداد سال هایی که افراد یک اجتماع برای زنده ماندن متوقع هستند. حد متوسط امید به زندگی یک معیار مثبت تندرستی و بهداشتی محسوب می شود به طوری که هر قدر وضع بهداشت جامعه بهتر باشد امید به زندگی هم در هر سنی بیشتر می شود. امید به زندگی یکی از سه جزء شاخص توسعه انسانی و مرتبط با نظام سلامت و سلامت جامعه می باشد. سطح سواد و سطح درآمد دو شاخص دیگر هستند. رقم شاخص امید به زندگی در کشورهای توسعه یافته بالا می باشد. سن امید به زندگی در ایران در سال 2009 میلادی 66/71 سال بوده است. امید به زندگی زنان در ایران نسبت به مردان 1/2 سال بیشتر است بر اساس گزارش ملی توسعه انسانی کشور (1389)، مردان و زنان استان تهران بیشترین و مردان و زنان سیستانی کمترین امید را به زندگی در سطح استان های کشور دارند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
