ولع برای تنقلات و هله هوله

پژوهشگران می‌گویند انجام ورزش پس از فعالیت‌های ذهنی و فکری می‌تواند اشتهای ناشی از این فعالیت‌ها را به میزان قابل توجهی مهار و مانع بروز احساس گرسنگی شود.

 بی‌دلیل نیست که بسیاری از کارمندان حین کار تنقلات فراوانی مصرف می‌کنند؛ تنقلاتی که اغلب پرکالری و متاسفانه بی‌خاصیتند. علت این عادت مضر آن است که کار فکری و ذهنی به‌میزان قابل توجهی انرژی بدن را کاهش می‌دهد و سبب می‌شود اشتهای فراوانی به خوردن و تامین این انرژی از دست رفته ایجاد شود.

به گزارش تایم، مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که یکی از راه‌های مناسب برای جلوگیری از هله‌هوله‌خواریِ ناخواسته انجام منظم ورزش است. این یافته ممکن است با برداشت معمول ما از آثار ورزش سازگار نباشد، اما پژوهش حاضر می‌گوید که ورزش درواقع سبب می‌شود افراد کمتر احساس گرسنگی کنند. دلیل احتمالی این مسئله از دید این پژوهشگران آن است که ورزش می‌تواند هورمون‌هایی را که سبب بروز گرسنگی می‌شوند بهتر تنظیم کند. در این مطالعه که اخیرا در نشریه «پزشکی و علم در ورزش و تمرین»‌ منتشر شده پژوهشگران دریافته‌اند افرادی که پس از انجام فعالیت‌های ذهنی و فکری، از جمله کارهای اداری یا بانکی، ورزش می‌کنند در مقایسه با کسانی که کار فکری و ذهنی می‌کنند اما تحرکی ندارند کالری کمتری به بدن خود می‌رسانند.

در این مطالعه، پژوهشگران ۳۸ دانشجو را به‌طور تصادفی انتخاب کردند و از آنها خواستند که پس از اتمام یکی از امتحان‌هایشان یا ۱۵ دقیقه استراحت کنند یا ۱۵ دقیقه را روی تردمیل به ورزش سنگین بپردازند. پس از اتمام این ۱۵ دقیقه از این دانشجویان خواسته شد که ۳۵ دقیقه را در گوشه‌ای آرام و ساکن سپری کنند. و در نهایت به آنها گفتند که می‌توانند هر مقدار پیتزا که بخواهند بخورند.

پژوهشگران دریافتند دانشجویانی که پس از امتحان، یعنی کار فکری سنگین، استراحت کرده بودند به طور میانگین معادل ۱۰۰ کالری بیشتر غذا خورده بودند. برعکس، دانشجویانی که پس از کار فکری، یعنی امتحان، ورزش کرده بودند غذای اضافه نخوردند و کالری بیشتری به بدن‌شان نرساندند، هرچند حین فعالیت ورزشی پس از امتحان انرژی بیشتری سوزانده بودند. دکتر ویلیام نومیر، سرپرست گروه پژوهش از دانشگاه آلاباما در بیرمنگام، می‌گوید: «ورزش این قابلیت را دارد که دسترسی بدن به ذخیره غذایی‌اش را افزایش دهد و از این طریق به مغز پیغام خواهد داد که منابع کافی انرژی در اختیار داریم و نیازی نیست که برای تامین انرژی چیزی بخوریم.»

پژوهش‌های بیشتری لازم است تا دریابیم که چرا ورزش می‌تواند چنین اثر مطلوبی داشته باشد، با این حال نومیر می‌گوید که احتمالا این خاصیت باید ناشی از اثراتی باشد که ورزش بر برخی هورمون‌های بدن می‌گذارد؛ هورمون‌هایی که سبب افزایش گرسنگی می‌شوند. این فرضیه می‌تواند این مساله را نیز توضیح دهد که چرا افراد بلافاصله پس از ورزش میل به خوردن غذا ندارند.

پژوهش حاضر مهر تایید دیگری است بر مطالعات گوناگونی که در این زمینه صورت پذیرفته، اما با این حال این پژوهش به ما نمی‌گوید که نقش ورزش در این میان تا چه اندازه برجسته است و مهمتر اینکه چه میزان ورزش می‌تواند بهترین نتیجه را درپی داشته باشد.