متخصصان با تایید اینکه پس از رفع آسیب‌دیدگی، درد مزمن همچنان تداوم دارد، توضیح دادند: آسیب‌دیدگی‌های کوچک و به نظر بی‌ضرر، نشانه‌ها و اثرات مولکولی از خود به جا می‌گذارند که می‌تواند به طولانی شدن آسیب دیدگی منجر شود و در نهایت درد مزمن را به دنبال داشته باشد.
درد مزمن می‌تواند از دلایل متعددی ناشی شود اما اغلب آنها به دلیل حساسیت بیش از حد سیستم عصبی نسبت به شرایط معمول است. در واقع برای بیشتر افراد این پرسش مطرح است که چرا سیسم عصبی می‌تواند در یک مدت زمان طولانی این حساسیت را داشته باشد در حالی که در برخی مواقع علت درد به طور کامل از بین رفته است.
متخصصان کالج سلطنتی لندن در پاسخ به این پرسش، سلول‌های ایمنی سیستم عصبی موش را که برای به‌وجود آمدن دردهای مداوم ضروری است، مورد مطالعه قرار دادند.
در این مطالعه محققان انگلیسی دریافتند که آسیب‌های عصبی “وراژنتیک” (مطالعه اختلافات سلولی و فیزیولوژیکی) را تغییر می‌دهند، فرآیندی که تعیین می‌کند چه ژنی خوانده می‌شود.
در این بررسی‌ها، سلول‌های مورد مطالعه رفتار طبیعی داشتند اما وجود این شاخص‌های وراژنتیک جدید می‌تواند این مفهوم را داشته باشد که سلول‌ها، حافظه طولانی از آسیب‌دیدگی اصلی را همچنان با خود دارند.
به گزارش ساینس ورلد ریپورت، به گفته محققان مشخص است، بیماران مبتلا به دردهای مزمن، عصب‌هایی دارند که فعال‌تر هستند و دلیل آن وجود پروتئین‌ها و کانال‌های مختلف در آنهاست. هرچند هنوز روشن نشده که چرا این عصب‌ها به این میزان بیش فعال هستند و حتی پس از رفع بیماری و آسیب‌دیدگی حساسیت بالایی دارند.
ایسنا،
