طی 50 سال گذشته امید به زندگی در جهان به طور متوسط 1/19 سال افزایش یافته است ولی در کشورهای توسعه یافته 12 سال و در کشورهای در حال توسعه 7/22 و منطقه مدیترانه شرقی 1/28 سال است که این موفقیت در کشورهای جهان سوم ناشی از توسعه این کشورها و قسمتی مربوط به برنامه هایی است که WHO و یونیسف و UNFPA در 50 سال گذشته با حمایت فنی و مالی از کشورها به آن پرداخته اند. از طرف دیگر چون کنترل بیماری های عفونی در کشورهای صنعتی از نظر زمانی جلوتر به وقوع پیوسته است به همین خاطر افزایش طول عمر در این کشورها رشد کندتری را به در مقایسه با سایر کشورها نشان می دهد.
امید به زندگی یک شاخص آماری است که نشان می دهد متوسط طول عمر در یک جامعه چقدر است و یا به عبارت دیگر هر عضو آن جامعه چند سال می تواند توقع طول عمر داشته باشد. هر چه شاخص های بهداشتی و همچنین درمانی بهبود یابد امید به زندگی افزایش خواهد یافت و از این رو این شاخص یکی از شاخص های سنجش پیشرفت و عقب ماندگی کشورهاست. امید به زندگی زنان در همه جوامع چند سال (در کل جهان چهار و نیم سال) بیشتر از مردان است.
سن امید به زندگی در ایران بر اساس گزارش سازمان ملل متحد از سال 1980 میلادی تا سال 2010 روند صعودی داشته است ایران در میان کشورهای جهان از نظر سن امید به زندگی در رده 98 قرار گرفته است. سن امید به زندگی در ایران در سال 2009 میلادی 66/71 سال برآورد شده است. در رده بندی سال 2010 ژاپن با سن امید به زندگی 16/83 در رده نخست قرار گرفته و هنگ کنک با 51/82 دوم و سوئیس با 20/82 سوم شده است. سن امید به زندگی در پر جمعیت ترین کشور جهان یعنی چین 47/73 سال می باشد.
با توجه به روند افزایش طول عمر افرادی که بیشتر از 65 سال دارند نباید تنها به دلیل ناتوانی جسمانی بازنشسته شوند. برنامه های تربیت بدنی باید به شکلی تنظیم و اجرا گردند که این افراد کماکان فعال و پر تلاش باقی بمانند. برای مردم در تمام سنین فعالیت بدنی باعث بهبود کیفیت زندگی به طرق مختلف می شود. فواید جسمی شامل بهبود و افزایش تعادل، قدرت، هماهنگی، انعطاف پذیری و تحمل می باشد. فعالیت بدنی باعث بهبود بهداشت روانی، تنظیم حرکتی و عملکرد تشخیص نیز می شود.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
