ورزشکاران مسن نسبت به میزان تعریف شده به مقدار پروتئین بیشتر نیاز دارند. به طور کلی با بالا رفتن سن نیاز بدن به پروتئین نیز افزایش می یابد و این مساله برای آن ها که ورزش می کنند اهمیت بیشتری پیدا می کند. حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب، برون ده قلبی و…
حداکثر اکسیژن مصرفی به هنگام اجرای فعالیت های بدنی سنگین، در افراد مسن تقریبا 70 ساله تا 60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی افراد 25 ساله کاهش پیدا می کند.
حداکثر ضربان قلب سالمندان به 80 درصد حداکثر ضربان افراد 25 ساله می رسد از حداکثر برون ده قلبی آنان کاسته می شود تهویه ریوی کاهش پیدا می کند، حداکثر فراوانی تنفسی م می شود و سایر سیستم های تامین کننده انرژی با اختلال رو به رو می شوند.
برخلاف آنچه در بالا بیان شده هنگام اجرای فعالیت های بدنی زیر بیشینه و سبک به نظر می رسد که تفاوتی در توانایی افراد پیر و جوان از نظر جذب اکسیژن وجود نداشته باشد. با این وجود کاهشی در کارایی بدنی آنان مشاهده می شود زیرا افراد مسن نسبت به جوان برای اجرای کار معین به اکسیژن مصرفی زیادتری نیاز دارند. سخت شدن دیواره های عروق موجب افزاش فشار خون افراد مسن در زمان استراحت و فعالیت می شود. شریان های پیر قابلیت ارتجاعی خود را از دست می دهند و در نتیجه نقش تامپونی آن ها در کنترل فشار خون مختل می شود.
بنابراین وقتی فشار خون هنگام ورزش افزایش پیدا می کند شریان ها قادر نخواهند بود که تمام حجم ضربه ای قلب را بپذیرند. در این صورت نه تنها بر فشا رخون افزوده می شود بلکه مقاومت محیطی نیز افزایش پیدا کرده بر شدت کار قلب افزوده می شود. به نظر
نمی رسد که کاهش توانایی افراد پیر در اجرای فعالیت های بدنی زیر بیشینه و سبک به سیستم قلبی- عروقی و تنفسی مربوط باشد. ولی هنگام اجرای فعالیت های بدنی بیشینه و سنگین واکنش این افراد تغییر می کند، عدم توانایی افراد پیر در افزایش ضربان قلب به بالاتر از 160 بار در دقیقه یکی از این فاکتورهای محدود کننده است.
ظاهرا می توان تصور کرد که محدودیت های اصلی ورزشی در افراد مسن برای اجرای فعالیت های ورزشی زی بیشینه و بیشینه، بیشتر به سیستم های عضلانی و عصبی مربوط
می شوند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
