دیابت شیرین وابسته به انسولین (IDDM یا دیابت نوع اول جوانان) که به جایگزینی انسولین به صورت روزانه نیاز دارد. زیرا ترشح انسولین تقریبا وجود ندارد. و شروع آن در کودکی و نوجوانی و در افراد زیر 35 سال دیده می شود.
دیابت شیرین غیر وابسته به انسولین (NIDDM یا نوع دوم) که ضایعات پاتولوژیک اولیه سبب کاهش حساسیت عضلات اسکلتی و کبد به انسولین می شود. (مقاومت به انسولین)
دوره اولیه مقاومت به انسولین همراه با افزایش غلظت انسولین در گردش می باشد اما غلظت گلوکز خون، طبیعی باقی می ماند. دیابت نوع دوم زمانی ایجاد می شود که سلول های بتای پانکراس قادر به ترشح مقدار کافی انسولین برای حفظ غلظت گلوکز خون در حد طبیعی نیستند و هایپر گلیسمی پیامد مستقیم آن است.
دیابت نوع دوم همراه با افزایش خطر بیماری هایی مانند کرونر قلب، آسیب های عصبی، نارسایی کلیوی و کوری است. در دیابت نوع دوم کنترل غلظت گلوکز خون با داروهای طبی شناخته شده ضعیف است و رژیم غذایی و فعالیت جسمانی منظم، روش های درمانی مهمی برای بیماری می باشند. فقط بخش کوچکی از دیابت (حدود ده درصد)، از نوع اول هستند اما این گروه به کنترل دقیق نیاز دارند زیرا در اوایل زندگی پیشرفت می کند. تمرینات بدنی و فعالیت جسمی موارد طبیعی هستند که کودکان باید آن ها را انجام دهند و فرصت شرکت در ورزش ها برای رشد اجتماعی مهم است. دیابت نوع اول توسط انسولین همراه با تمرینات جسمانی درمان می شود و تزریق انسولین ممکن است سبب تحریک زیاد بازجذب محیطی گلوکز و در نتیجه هیپوگلیسمی گردد. نیاز به انسولین تحت تاثیر تمرین بدنی است و از این رو مقدار انسولین باید با شدت و مدت تمرینات تغییر کند. بنابراین در افراد دارای دیابت نوع اول تمرین جسمانی باید به عنوان یک مشئله در نظر گرفته شود اما با آموزش و نظارت این افراد هم می توانند در نار افراد غیر دیابتی در تمرینات جسمانی شرکت نمایند و به همان فوائد سلامتی دست یابند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
