بخش مهمی از درمان دیابت نوع اول آموزش است. امروزه داشتن یک دستگاه کوچک اندازه گیری گلوکز خون در خانه برای کنترل منظم غلظت قند خون، متداول است. مقدار انسولین مورد نیاز در میان افراد متفاوت است و نیاز به انسولین برای کنترل یک وعده غذایی نیز در یک فرد متفاوت می باشد. برای مثال تمرین بدنی، حساسیت به انسولین را افزایش و نیاز به آن را کاهش می دهد. اصولا افراد مبتلا به دیابت نوع اول می خواهند الگوی غذایی طبیعی داشته باشند. به هر حال برخی غذاهای دارای شاخص گلیسمی بالا به سرعت جذب خواهند شد (مانند نوشیدنی های غیر الکلی) و این امر ممکن است برخی مشکلات سوخت و سازی ایجاد کند. مسئله مهم آن است که مقدار انسولین دریافتی قبل از هر وعده غذا باید با مقدار گلوکز جذبی پیش بینی شده هماهنگ شود. این بدان معناست که اگر غلظت خونی گلوکز بعد از هر وعده غذایی زیاد باشد مقدار انسولین نیز باید افزایش یابد و به عکس.
کاهش مقدار انسولین قبل از تمرینات قدرتی و بازی های توپی ممکن است کمتر باشد. به هر حال اندازه گیری متناوب غلظت گلوکز خون مهم است به ویژه وقتی تمرین جدیدی انجام می شود و یا مدت و شدت تمرین تغییر می کند. مقدار انسولین قبل از وعده غذایی باید با تمرین جدید و ناآشنا هماهنگ شود.
اگر مدت تمرین بیش از 30 دقیقه است گلوکز اضافی مورد نیاز باید تامین شود. مصرف گلوکز در دیابت نوع اول باید از هیپوگلیسمی جلوگیری کند. هیپوگلیسمی شدید سبب اغماء می شود و اغمای ناشی از هیپوگلیسمی، برای این افراد بالقوه کشنده است. بنابراین وقتی ورزشکاران مبتلا به دیابت نوع اول تمرینات جسمانی انجام می دهند برای جلوگیری از هیپوگلیسمی و کاهش خطر بیهوشی در صورت وجود هیپوگلیسمی، باید قندی که بتواند به سرعت جذب شود در دسترس باشد. این موضوع به ویژه در هنگام دویدن و دوچرخه سواری در شرایطی که تامین مواد قندی مشکل است مهم می باشد.
به نظر می رسد که خوردن چهل گرم ماده قندی در ساعت برای اجتناب از هیپوگلیسمی کافی باشد. برخی متخصصین پیشنهاد می کنند که در طی تمرینات طولانی مصرف هفتاد تا هشتاد گرم مواد قندی در ساعت مناسب است.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
