در هنگامی که شخص قادر به نفس کشیدن نیست سریع شروع به تنفس دهان به دهان کنید چون اگر بیشتر از 2-3 دقیقه اکسیژن به مغز نرسد مغز آسیب دیده و ممکن است شخص بیهوش شد تا روزها بلکه ماهها به هوش نیاید. بنابراین در مواقع ایست قلبی و از کار افتادن تنفس، فرصت کمی برای به راه انداختن قلب و رساندن اکسیژن به مغز وجود دارد که باید در ابتدا راه تنفسی را باز کرد. بیمار را طاق باز بخوابانید و گردن او را به سمت عقب بکشید. برای این کار یک دست خود را زیر گردن و دست دیگر را روی پیشانی بگذارید. زبان اگر به عقب حلق رفته آزاد گشته و مجرای تنفسی باز خواهد شد. اگر داخل داخل دهان خون یا استفراغ یا دندان شکسته وجود دارد تمیز کنید. بدین ترتیب که زبان را کمی بیرون کشیده با پارچه ای تمیز که بدور دو انگشت بسته اید اینکار را انجام دهید و یا اگر وقت ندارید و باید به دنبال پارچه بگردید سریع با انگشتان خود اقدام نمایید. بعد از تمیز نمودن دهان، تنفس عمیقی کشیده و بعد دهان را روی دهان باز بیمار بگذارید و بینی او را با انگشت بگیرید. هوای ریه خود را وارد دهان بیمار کنید که ریه بیمار منبسط
می شود. سپس بیمار را به حال خود بگذارید تا هوا از ریه خارج شود. این عمل را هر پنج ثانیه یک بار تکرار کنید. اگر دهان بیمار باز نمی شود از بینی این کار را انجام دهید. اگر بیمار کودک بود گردن را کمتر به پشت خم کنید و هوای کمتری نیز وارد ریه های او نمایید و هر سه ثانیه یک بار این کار را تکرار نمایید.
تنفس دهان به دهان را در مواقع برق گرفتگی، مسمومیت از گازهای سمی، غرق شدن یا فلج مراکز تنفسی در مغز برای شخص صدمه دیده انجام دهید. بنابراین در حالت اغماء به هر حالت و به دلیل باید:
1- راه تنفسی را تمیز و باز نمود.
2- با ماساژ قلب جریان خون و ضربان قلب را به راه انداخت.
3- تنفس مصنوعی را برای ورود و خروج هوا به ریه و رسیدن اکسیژن به مغز انجام داد.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
