وزارت بهداشت بر لزوم تشخیص اهمیت بهداشت روانی از طرف تمام مراکزی که با کودکان و نوجوانان سر و کار دارند و هماری آن ها با یکدیگر در زمینه تشخیص نیازهای کودکان است تاکید دارد. اخیرا یک مدل چهار مرحله ای در مورد خدمات بهداشت روانی کودکان و نوجوانان پیشنهاد شده است. هر یک از این مرحله ها معرف سطح متفاوتی از خدمات تخصصی است. مرحله اول شامل افراد غیر متخصص از قبیل معلمان و مدیران مدارس است که در ارتباط مستقیم با کودکان و نوجوانان هستند و نقش زیادی در ارتقای بهداشت روانی دارند. نقش این افراد اغلب نقش مشورتی کلی و شناسایی مشکلات بهداشت روانی دانش آموزان است. مرحله دوم شامل افرادی از جامعه کارکنان بهداشت روانی کودکان و نوجوانان هستند که با معلمان کمکی و روانشناسان تربیتی شبکه ای متشکل از افراد متخصص و غیر متخصص تشکیل می دهند. این متخصصین به امور نحوه برخورد، ارزیابی و دسترسی به سطوح مختلف خدمات تخصصی تر و هم چنین مشاوره و کارآموزی متخصصین خدمات مربوط به مرحله یک می پردازند. مرحله سوم ارائه خدمات تخصصی به کودکان و نوجوانانی است که دچار اختلال بهداشت روانی پیچیده تر و جدی تر و پایدار هستند در حالی که مرحله چهارم برخورد عمیق و بسیار تخصصی از قبیل درمان های روانپزشکی بالینی را برای آن ها که دچار بیماری روانی شدید هستند یا در معرض خودکشی قرار دارند می طلبد.
در واقع ارتباطی پویا بین این چهار مرحله وجود دارد. نقش معلمان در مراحل سوم و چهارم که دانش آموزان خدمات بهداشت روانی تخصصی دریافت می کنند ارتباط نزدیک با متخصصان بهداشت روانی و حفظ تماس با شاگردان برای تداوم آموزش و تسهیل ورود مجدد آن ها به درون مدارس معمولی است. نقش معلمان در مراحل دوم و سوم ارائه اطلاعات برای کمک به ارزیابی و تشخیص کودکان دارای مشکلات بهداشت روانی است. آنان ممکن است از همکاران متخصص خود در دوایر خدمات بهداشت روانی کمک آموزشی و مشورتی دریافت نمایند. اما معلمان به عنوان غیر متخصص هایی که ارتباط روزانه با کودکان و نوجوانان دارند در مرحله بالینی پیشگیری مشکلات بهداشت روانی و ارتقای بهزیستی روانی کودکان از طریق تشخیص اولیه و برخورد با کودکان و خانواده آنان نقشی به ویژه اساسی ایفا می کنند.
این مطلب توسط مجله پزشکی دکتر سلام تهیه شده است. استفاده از آن فقط با ذکر منبع دکتر سلام(hiDoctor.ir) مجاز می باشد
