منظور از تعاملات خانواده روابطی است که در درون زیر سیستم های حاصل از اعضای خانواده و در بین آن ها اتفاق می افتد یعنی روابطی که بین زن و شوهر والدین و کودکان و بین خود کودکان برقرار می شود. در عین حال این تعبیر به تعاملات خارج از محیط خانواده از قبیل روابطی که بین کودکان و پدر بزرگ ها و مادر بزرگ هایشان برقرار می گردد یا روابطی که بین پدر و همکارانش وجود دارد نیز اشاره دارد. تعاملات یاد شده در درون و بین این زیر سیستم ها در رشد و رفتار کودکان تاثیر قابل ملاحظه ای دارد. سایر جنبه های تعامل خانوادگی که در رشد رفتار کودکان تاثیر قابل ملاحظه ای دارد عبارتند از به هم پیوستگی، انطباق پذیری و ارتباط. دو قطب نهایی به هم پیوستگی عبارتند از در برگرفتن (حمایت کردن) و رها کردن. خانواده های در برگیرنده (حامی) در بین زیر سیستم های خود مرزهای ضعیفی دارند و به همین خاطر نسبت به کودکان حفاظت بیش از حد اعمال می کنند در حالی که مرزهای بین زیر سیستم های خانواده های رها کننده صلب و سخت است و اعضای خانواده کمتر مراقب یکدیگرند از این رو کودکان در این گونه خانواده ها معمولا مورد غفلت قرار می گیرند. عملکرد خانواده های سالم جایی بین این دو واحد است به طوری که کودکان ضمن این که تا حد مکن تشویق به استقلال می شوند احساس می کنند که مورد مراقبت نیز هستند. انطباق پذیری به معنی توانایی خانواده برای تغییر پاسخ به رویدادهاست. هر چه اعضای خانواده منعطف تر باشند در انطباق با زندگی همراه با کودکی که دارای مشکلات بهداشت روانی است با مشکلات بیشتری روبرو می شوند. در خانواده های سالم جوّ خانواده مشوق ابراز آزادانه نظریات و احساسات است در مقابل خانواده ای که ارتباطات در آن ضعیف است مواردی از امور پنهان و حل نشده مشاهده می شود که مربوط به خانواده های ناسالم است.
